Το ηθικό πλεονέκτημα των Πασόκων

Χρωστάω μια εξήγηση. Είχα πεί εδώ:

Επιπλέον, το ΠΑΣΟΚ έχει ένα κάποιο πλεονέκτημα έναντι της ΝΔ: Τις ηθικές πεποιθήσεις των κατεξοχήν οπαδών του, οι οποίες θίγονται από ορισμένες κρατικές πρακτικές που αφήνουν τους οπαδούς της ΝΔ από αδιάφορους έως και μυστικά ικανοποιημένους (περισσότερα για αυτό το θέμα προσεχώς).

Εξηγούμαι λοιπόν.

Χωρίς να αναφερθώ στα ιστορικά εγκλήματα της δεξιάς σε αυτή τη χώρα, τα οποία, καλώς ή κακώς φαίνονται να μην ενδιαφέρουν και πολύ σήμερα, θα πω με πάσα βεβαιότητα το εξής για τη σημερινή εποχή: Στη συνείδηση του ιδεολόγου Νεοδημοκράτη (στο εξής δεξιός), οι πολίτες είναι ή διατεθειμένοι να ξεβρακωθούν στην αστυνομία ή ύποπτοι. Οι δε διαδηλωτές, κατεβαίνοντας στη διαδήλωση έχουν ήδη διαπράξει κάποιου είδους ηθικό (αν όχι νομικό) αδίκημα, οπότε ό,τι τους συμβεί από εκεί και πέρα είναι δική τους ευθύνη. Έτσι, σε κάθε αντιπαράθεση που μπορεί να έχει διαδηλωτής με αστυνομικό, ο αστυνομικός λέει αλήθεια και ο διαδηλωτής ψέματα. Ο δε συλληφθείς είναι σαν να καταδικάστηκε.

Συχνά, ο δεξιός δεν παραδέχεται πως αυτή είναι η γνώμη του, αλλά αρκεί να τον στριμώξεις λίγο σε μια συζήτηση, για να ξεβρακωθεί μπροστά σου, σαν να ήσουν κι εσύ αστυνομικός! Κι έτσι το πράγμα γίνεται τόσο προφανές, που δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας. Να ένα τυπικό παράδειγμα.

Ο fvasileiou γράφει ένα σπαραξικάρδιο κείμενο στο οποίο παρεμπιπτόντως χαρακτηρίζει τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου μεμονωμένο γεγονός και τους δολοφονημένους από αστυνομικούς παιδιά που διασκεδάζουν. Ο στόχος του ύφους είναι να δημιουργήσει την αίσθηση πως οι αστυνομικοί είναι φτωχοί, αδικημένοι εργαζόμενοι (σίγουρα δεν είναι πλούσιοι) και όσοι έρχονται σε αντιπαράθεση μαζί τους καλοταϊσμένοι χαραμοφάηδες. Αισθάνομαι την υποχρέωση να σημειώσω τουλάχιστον πως οι καταχρήσεις εξουσίας δεν είναι μεμονωμένα γεγονότα αλλά καλλιεργούνται από τη συστηματική ανοχή της πολιτείας, οπότε του στέλνω ένα link. Στην αρχή κάνει ότι δεν καταλαβαίνει και με ρωτάει αν πρέπει να τιμωρούμε τους αστυνομικούς προκαταβολικά, «όπως ο Χότζας τα παιδιά του». Όταν όμως του επισημαίνω πως οι αστυνομικοί πέφτουν στα μαλακά ακόμα και όταν είναι ένοχοι πέραν πάσης αμφιβολίας και αναφέρω τη χαρακτηριστική περίπτωση του Αυγουστίνου Δημητρίου, δεν μπορεί να συνεχίσει να κάνει το κορόιδο. Προσπαθεί λοιπόν να μικρύνει το έγκλημα συκοφαντώντας το θύμα, πως δήθεν πέταγε μολότοφ. Στο ότι ούτε καν οι ένοχοι δεν κατηγόρησαν το Δημητρίου για τέτοιο πράγμα ανταπαντάει πως το ότι πέταγε μολότοφ συνάγεται λογικά από το ότι τον δείρανε...

Η περίπτωση θυμίζει την παροιμία «φωνάζει ο κλέφτης για να φύγει ο νοικοκύρης», μόνο που εδώ δεν τόλμησε ούτε ο κλέφτης, οπότε φωνάζει ο κλεπταποδόχος. Κι όμως, όσο εξωφρενική και να είναι αυτή η συμπεριφορά, ούτε ο fvasileiou είναι «μεμονωμένος» - απλώς έχει περισσότερο από το σύνηθες θράσος. Στην πραγματικότητα κάπως έτσι σκέφτονται οι περισσότεροι «νομιμόφρονες» δεξιοί. Δικαιολογούν οτιδήποτε με τη λογική του «τί δουλειά είχε εκεί», μια και όλοι ξέρουμε πως τα καλά παιδιά «κοιτάνε τα μαθήματά τους» (σας θυμίζει τίποτα;) και όταν γίνονται επεισόδια κλειδαμπαρώνονται στα σπιτάκια τους και βάζουν την καρέκλα στο πόμολο να κρατάει κόντρα στην περίπτωση επιδρομής.

Οι ιδεολόγοι Πασόκοι δεν είναι έτσι, γιατί είναι κατά κανόνα πρώην αριστεροί και, αν είναι αρκετά μεγάλοι στην ηλικία, μπορεί να έχουν φάει και ξύλο. Επειδή τους ξέρω, πιστεύω πως, αν μη τί άλλο, σε μια τέτοια περίπτωση θα τηρήσουν τα προσχήματα. Κι αν δεν τα τηρήσουν, μπορείς τουλάχιστον να τους κάνεις να κοκκινήσουν που δεν τα τήρησαν. Αυτό είναι το ηθικό πλεονέκτημα των Πασόκων και δεν είναι αμελητέο.

-

ΥΓ: Κάποιος φίλος μου είπε πως δεν του άρεσε που σχολιάζω το fvasileiou στα μουλωχτά. Επειδή και άλλοι μπορεί να έχουν κάνει την παρατήρηση, πρέπει να πω πως ενημέρωσα από την αρχή τον fvasileiou με email για την ανάρτησή μου, ώστε, αν θέλει, να αντιδράσει. Δεν θέλησε.

Εκλογές λοιπόν

Δεν έκλεισε βδομάδα και η πρόβλεψη μου επίβεβαιώθηκε.

Η έντιμη μειοψηφία ψηφοφόρων που δεν ανήκει στους κομματικούς οπαδούς εξ οικογενειακής παράδοσης, ούτε προσβλέπει σε διορισμούς, ανανεώσεις συμβάσεων και άλλα προσωπικά οφέλη, πρέπει τώρα να αποφασίσει τί θα ψηφίσει. Τις μέρες που απομένουν ως τις εκλογές, κάποιοι θα στήνονται μπροστά στην τηλεόραση και τα ραδιόφωνα ή θα διαβάζουν τις εφημερίδες προσπαθώντας να διαμορφώσουν άποψη για το πολιτικό σκηνικό. Αυτό είναι καλό. Η ουσία ωστόσο των πραγμάτων είναι μάλλον απλή και η ανάγνωση της κατάστασης από την οπτική γωνία ενός ψηφοφόρου της έντιμης μειοψηφίας δεν απαιτεί όλα τα παραπάνω.

Τα δυο μεγάλα κόμματα πάντα περνούν το μεγαλύτερο μέρος της προεκλογικής περιόδου αλληλοκατηγορούμενα. Η προσπάθεια να γνωστοποιήσουν το πρόγραμμά τους στους ψηφοφόρους περνάει σε δεύτερη μοίρα και η πρώτη προτεραιότητα είναι σαφώς η αποδυνάμωση του αντιπάλου κόμματος και η αποκάλυψη των λαθών, των παρατυπιών ή και εγκλημάτων της περιόδου εξουσίας του. Υπάρχει λόγος που αυτή η τακτική είναι αποδοτική. Ο λόγος είναι ότι και τα πασοκικά και τα νεοδημοκρατικά επιχειρήματα αυτού του τύπου έχουν βάση. Και οι μεν και οι δε, όταν απευθύνονται ο ένας στον άλλο, έχουν δίκιο. Για αυτό και δεν πρέπει κανείς να ψηφίζει κανέναν τους.

Πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι δεν είμαι βέβαιος πως ο Καραμανλής και ο Παπανδρέου είναι άνθρωποι κακών προθέσεων. Παρακολουθώντας τον πρώτο να μιλάει, μου δίνεται η αίσθηση πως είναι ένας πολιτικός που πιστεύει πως αντιλαμβάνεται τα προβλήματα και έχει άποψη για το πώς πρέπει να λυθούν. Ίσως και να έχει και την καλή διάθεση να τα λύσει. Ο δε δεύτερος, όταν σκίζει τα ρούχα του ότι δεν είναι όμηρος των συμφερόντων και ότι θα συγκρουστεί μαζί τους και θα τα νικήσει, είναι σχεδόν συγκινητικός μέσα στην αφέλειά του. Το πρόβλημα των δυο κομμάτων όμως είναι ο εσωτερικός μηχανισμός τους. Ο μηχανισμός των μιζών, των ρουσφετιών, των νομιμοποιήσεων των αυθαιρέτων, των τακτοποιήσεων των «δικών» τους σε δημόσιες θέσεις, των παρανόμως διευθετούμενων καλογερικών διεκδικήσεων, που όλοι βιώνουμε καθημερινά και κανένας Σανιδάς δεν μπορεί να μας πείσει ότι δεν υπάρχει. Ο ίδιος μηχανισμός ο οποίος κρατάει τους αρχηγούς στην κεφαλή των κομμάτων τους και, αν χρειαστεί, τους αλλάζει. Σε αυτό, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ λίγο διαφέρουν.

Δεν θέλω ωστόσο να πω ότι οι συνέπειες για τον τόπο θα είναι ίδιες ανεξαρτήτως του αποτελέσματος των εκλογών. Αντιθέτως, είναι σημαντικό η εξουσία να αλλάζει χέρια κατά καιρούς και όταν κάποιος τα κάνει μούτι να αντικαθίσταται. Επιπλέον, το ΠΑΣΟΚ έχει ένα κάποιο πλεονέκτημα έναντι της ΝΔ: Τις ηθικές πεποιθήσεις των κατεξοχήν οπαδών του, οι οποίες θίγονται από ορισμένες κρατικές πρακτικές που αφήνουν τους οπαδούς της ΝΔ από αδιάφορους έως και μυστικά ικανοποιημένους (περισσότερα για αυτό το θέμα προσεχώς).

Το τοπίο λοιπόν ξεκαθαρίζει. Οι εκλογές θα κρίνουν πρωτίστως ποιος από τους δύο σατανικούς κομματικούς μηχανισμούς θα βρεθεί στην εξουσία. Η απάντηση σε αυτό το ζήτημα είναι γνωστή εκ των προτέρων και, δεδομένης της πάγιας ανάγκης για περιοδική αλλαγή των προσώπων εξουσίας, είναι η λιγότερο κακή: Το ΠΑΣΟΚ. Οι έντιμοι μειοψηφούντες λοιπόν δεν χρειάζεται να προσπαθήσουν να την επηρεάσουν προς το καλύτερο. Μπορούν χωρίς άγχος να επενδύσουν την ψήφο τους σε ένα τρίτο κόμμα με καταγγελτικό ρόλο. Οποιοδήποτε εκτός από το βρωμερό φασιστικό κόμμα του Καρατζαφέρη μας κάνει μια χαρά. Νομίζω ωστόσο πως, δεδομένης της κατάστασης του ΣΥΡΙΖΑ, η ψήφος στο ΚΚΕ (!) θα αποτελούσε σήμερα το ηχηρότερο μήνυμα. Δεν περίμενα πως θα το έλεγα ποτέ αυτό, αλλά να που το λέω.