Το μίσος ως κίνητρο;

Η ώρα είναι 14:03. Στις 14:30 αρχίζει το μηνιαίο meeting του group του πανεπιστημίου Ζυρίχης, στη γλυκιά αγκάλη του οποίου κάνω το διδακτορικό μου (υποτίθεται). Και όπως πάντα αυτή τη δύσκολη μέρα του μήνα, νιώθω τον ορισμό της δυσφορίας, σκεπτόμενος πως θα αντικρύσω τη σπαστική σκατόφατσα του επιβλέποντος καθηγητή μου.

Είναι ένα συναίσθημα τόσο δυνατό που με βάζει σε σκέψεις. Από την αρχή της χρονιάς, οπότε και αποδέχθηκα ότι το διδακτορικό μου θα είναι ένα διδακτορικό λίγο-πολύ της πλάκας από επιστημονικής άποψης, έχω ξεμείνει από κίνητρο. Σε αυτό ήρθε να προστεθεί η εκμετάλλευση μου από το αφεντικό μου, ο οποίος με εκβίασε αναγκάζοντας με να κάνω τον άμισθο φροντιστή των προπτυχιακών φοιτητών στη Ζυρίχη. Ως αποτέλεσμα σκυλοβαριέμαι να γράψω τη μαλακία που υποτίθεται πως θα με κάνει διδάκτορα (τρομάρα μου) και κάθε σχετική δουλειά λίγων ωρών μου παίρνει μέρες ή αναβάλλεται επ αόριστον. Αυτό λοιπόν που σκέφτομαι είναι πως μάλλον θα έπρεπε να προσπαθήσω να χρησιμοποιήσω αυτή την τρομερή δυσφορία που μου προκαλεί η σκέψη του να υποστώ άλλο ένα group meeting, του να δω ξανά αυτό το μισητό πρόσωπο και να ακούσω ξανά αυτή τη μισητή φωνή, για να αντλήσω κίνητρο να εντατικοποιήσω την προσπάθεια.

Αν ας πούμε έγραφα ένα κείμενο που να εξιστορεί τα βάσανα μου και το έλεγα κάθε πρωί, αντί προσευχής; Αν έκανα μια άσκηση μίσους και προσπαθούσα κάθε λεπτό της μέρας να σκέφτομαι πόσο θα ήθελα να πάρω το αίμα μου πίσω από τον άνθρωπο που κατάντησε το διδακτορικό μου μια μαλακία; Θα βοηθούσε άραγε αυτό; Ή θα έκανε τα πράγματα ακόμα χειρότερα για μένα να είμαι τσαντισμένος όλη την ημέρα;

Λες να το δοκιμάσω για καμιά βδομάδα να δω πως διάολο θα πάει; Έτσι κι αλλιώς, δεν έχω και πολλά να χάσω...