Αυγουστιάτικες περιπέτειες - Περιστεφανίτιδα, εξαγωγή φρονιμίτη και ξηρό φατνίο.

- Σήμερα θα ξεφορτωθώ το πρόβλημα για τα καλά.
- Πώς;
- Με την εξαγωγή του δοντιού.
- Α!
Κάπως ξαφνικό μου ήρθε. Μόλις πριν δυο μέρες μου είχε δώσει την αντιβίωση και το πρήξιμο δεν είχε ακόμα υποχωρήσει. Άλλωστε, ήμουν τώρα εγώ για τέτοιες ιστορίες, δυο βδομάδες πριν την παρουσίαση;
- Και είναι εύκολο;
- Ναι.
- Χμ. Σίγουρα; Γιατί όταν έβγαλε το φρονιμίτη ο πατέρας μου, πήρε πολλή ώρα και ταλαιπωρήθηκε μέρες.
Κάγχασε. Με ελαφρώς ειρωνικό χαμόγελο:
- Πριν από πόσα χρόνια; Στην Ελλάδα;
Καλάαα... Προσπάθησα να χαλαρώσω στην πολυθρόνα όσο αυτός και η βοηθός ετοίμαζαν τα όργανα της ιεράς εξέτασης. Μετά τις απαραίτητες ενέσεις, πήρε στο χέρι του ένα μαραφέτι που έμοιαζε με μυτοτσίμπιδο, αλλά με κάπως συμμαζεμένο design, για να μην τρομάζει το θύμα τόσο όσο θα έπρεπε. Καθώς το έσπρωχνε δεξιά αριστερά, αναρωτιόμουν αν ο σκοπός του ήταν να κουνήσει το δόντι ή το σαγόνι. Προς το παρόν, κατάφερνε μόνο το δεύτερο.
- Μπορείς να κρατήσεις λίγο σταθερό το σαγόνι σου;
Μπορώ ρε φίλε. Μετά από λίγα λεπτά που το κρατούσα σταθερό, έβγαλε το μαραφέτι από το στόμα μου.
- Πάω αργά, για να μην έχουμε πρόβλημα με το σαγόνι σου.
- ΟΚ.
Σαν να σου κόπηκε λίγο το χαμογελάκι, μαλάκα. Κάνα εικοσάλεπτο μετά είχα σταματήσει να παρατηρώ τα διάφορα μαραφέτια που μπαινόβγαιναν στο στόμα μου. Οι στάλες ιδρώτα στο μέτωπο του με διασκέδαζαν και με ανησυχούσαν μαζί. Σταμάτησε, έγειρε μια στιγμή πίσω στην καρέκλα του και ξεφύσηξε με αγανάκτηση.
- Από ότι φαίνεται, έχεις τα κόκαλα του πατέρα σου.
Ποιος θα το περίμενε, εν έτει 2009 και μάλιστα στην Ελβετία, όχι καμιά τριτοκοσμική χώρα των Βαλκανίων... μαλάκα.

Τελικώς, πήρε σχεδόν μια ώρα. Το τελευταίο εικοσάλεπτο, κατα τη διάρκεια του οποίου κάμφθηκε η αντίσταση της τελευταίας ρίζας, ήταν πραγματικά μαρτυρικό. Αυτός πίεζε το δόντι προς τα μέσα για να το ξαγκιστρώσει κι εγώ χόρευα στην πολυθρόνα. Δεν είχα φοβηθεί ποτέ τον οδοντίατρο στη ζωή μου και επιτέλους καταλάβαινα το λάθος μου. Στο τέλος μου έχωσε μέσα στο στόμα μια σφαιρική γάζα και μου είπε να τη δαγκώσω και να μην τη βγάλω για δυο ώρες. Μετά θα έπρεπε να φάω, ώστε να μην πάρω την αντιβίωση και το αντιφλεγμονώδες παυσίπονο νηστικός, και να γυρίσω το απόγευμα για να ρίξει μια ματιά.

Παρά το δυνατό πονοκέφαλο και την απίστευτη αηδία της γάζας, αποφάσισα να μείνω στο CERN μέχρι το απόγευμα για να μην πηγαινοέρχομαι σπίτι. Δεν μπορούσα άλλωστε να οδηγήσω με άνεση. Όταν γύρισα στο γιατρείο είχε φύγει. Ετσι, χωρίς εξήγηση. Η βοηθός είχε βάλει σκούπα και αναγκάστηκα να κολλήσω το δάχτυλο στο κουδούνι για αρκετά δευτερόλεπτα μέχρι να μου ανοίξει.
- Θέλετε να έρθετε αύριο το πρωί;
- Εντάξει.
Μαλάκα...

Όλα αυτά δεν συγκρίνονται με αυτό που συνέβη δυο μέρες μετά. Αν δεν ξέρετε τί είναι το ξηρό φατνίο, θα σας εξηγήσω εγώ. Όταν αφαιρείται ένα δόντι της κάτω γνάθου, αφήνει πίσω του μια άδεια τρύπα, στο βάθος της οποίας βρίσκεται το κόκαλο του σαγονιού. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, το αίμα πλημμυρίζει την τρύπα και πήζει δημιουργώντας ένα προστατευτικό κάλυμμα που εμποδίζει τον αέρα και τα διάφορα πράγματα που τρως και πίνεις να φτάνουν στο κόκαλο, μέχρι αυτό να καλυφθεί από ζωντανό ιστό. Στην δική μου περίπτωση, παρά τα ράμματα, αυτό το προστατευτικό κάλυμα αποχαιρέτισε πρόωρα και το κόκαλο έπαθε φλεγμονή.

Όταν παθαίνεις φλεγμονή στο σαγόνι, δεν πονάς στο σημείο της φλεγμονής. Ή τουλάχιστον, πονάς τόσο πολύ στο αυτί, στο σβέρκο, στη ρίζα της γλώσσας και στα υπόλοιπα δόντια, που τον πόνο στο σημείο της φλεγμονής δεν τον καταλαβαίνεις. Για πέντε μέρες, έπαιρνα τρία χάπια μεφαιναμικού οξέος και άλλα τρία παρακεταμόλης κατα τη διάρκεια της μέρας και κατά τις τέσσερεις το πρωί, όταν δηλαδή περνούσε η επίδραση του τελευταίου χαπιού, ξύπναγα από τον πόνο και δεν ξανακοιμόμουν αν δεν έπαιρνα κι άλλο ένα. Την πέμπτη μέρα του μαρτυρίου, ο οδοντίατρος απείλησε να μου δώσει Prednisone, ένα ισχυρό φάρμακο που καταστέλλει το ανοσοποιητικό σύστημα και το δίνουν σε περιπτώσεις σοβαρών φλεγμονών καθώς και σε αυτοάνοσα νοσήματα και κάποιες αντικαρκινικές θεραπείες. Ευτυχώς, την επόμενη ο πόνος υποχώρησε αισθητά και δεν χρειάστηκε.

Αν πάθετε ποτέ τέτοια νίλα, οι κανόνες επιβίωσης έχουν ώς εξής:

1. Ένα παυσίπονο κάθε τρεις ώρες. Εναλλάξ, αντιφλεγμονώδες (μεφαιναμικό οξύ ή ιβουπροφένη) και παρακεταμόλη, μια και δεν μπορείς να παίρνεις μεγάλες δόσεις από το ένα μόνο, ενώ δεν αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Το αντιφλεγμονώδες το χρειάζεσαι για να ελέγξεις τη φλεγμονή και την παρακεταμόλη για να μπορέσεις να φας, ώστε να πάρεις το αντιφλεγμονώδες.

2. Τίποτα κρύο. Διάβασα σε διάφορες ιστοσελίδες πως το κρύο ανακουφίζει. Εμένα πάντως ακόμα και τα υγρά σε θερμοκρασία δωματίου μου άλλαζαν τα φώτα. Όσο για φαγητά και ποτά από το ψυγείο, ούτε λόγος. Για να πιω νερό, το ζέσταινα στο φούρνο μικροκυμάτων.

3. Σούπες. Αν χρειαστεί να μασήσεις κάτι θα το πληρώνεις για κάμποση ώρα. Η σούπες είναι έυκολες και γρήγορες. Εννοείται πως πρέπει να προσπαθείς να μην πηγαίνει φαγητό ή νερό πάνω στην πληγή.

4. Οξείδιο του ψευδαργύρου και ευγενόλη. Υποτίθεται πως ο γιατρός σου μπορεί να τοποθετήσει αυτές τις ουσίες στην τρύπα και να ανακουφίσει τον πόνο σε μεγάλο βαθμό. Εμένα δεν μου έβαλε τίποτα και εγώ - βλακωδώς - δεν το ζήτησα, διότι με αηδιάζουν τα βαμβάκια και οι γάζες στο στόμα μου και αυτό πρέπει να μένει εκεί συνέχεια και να σου το αλλάζει κάθε μια-δυο μέρες. Επιπλέον, σύμφωνα με τις μαρτυρίες στο internet, αυτό έχει μάλλον δυσάρεστη γεύση. Όταν τελικά αποφάσισα να το ζητήσω, ο πόνος υποχώρησε και τελικά δεν το έκανα.

5. Δυστυχισμένο ύφος. Όλοι θα σε έχουνε στα όπα όπα και δεν χρειάζεται και προσπάθεια για να το κάνεις - σου προκύπτει φυσικότατα.

Περαστικά. Πάω τώρα να μαζέψω τα ασυμμάζευτα, γιατί πέντε μέρες μείνανε όλες κι όλες.