Tuesday, July 13, 2010

Το yoko geri kekomi και η κλάψα των Ολλανδών

Το yoko geri kekomi είναι μια από τις γερές κλωτσιές στο καράτε. Αν την κάνεις σωστά και βρεις στόχο μπορείς να αλλάξεις τα φώτα στον άλλο. Έψαξα να βρω μια καλή φωτογραφία στο internet. Η κοπελιά εδώ το κάνει αρκετά καλά:



Ο άλλος που φαίνεται πως το έχει είναι ο Nigel De Jong:



Ο συμπαίκτης του, Wesley Sneijder, δήλωσε πως ο διαιτητής του αγώνα έκλεψε τους Ολλανδούς. Πράγματι, έτσι και περάσεις τόσο καλά και καθαρά το yoko geri kekomi σε αγώνα ελεύθερου kumite πρέπει να σου δώσουν ippon και κατευθείαν νίκη. Oι ίδιες τεχνικές που στο καράτε επιβραβεύονται με ippon, στο ποδόσφαιρο επιβραβεύονται με κόκκινη κάρτα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο διαιτητής έδειξε μόνο κίτρινη, δηλαδή waza-ari. Συμφωνώ λοιπόν κι εγώ: Αδικία.

Για πολλοστή φορά αποδεικνύεται πως το θράσος δεν έχει όρια.

4 comments:

civil said...

αν και Ολλανδός, υποκλίνομαι στο βάθος της έρευνας και την κριτική αξιολόγηση.
Μία λέξη:
Εύγε!

Maria said...

Παράξενο μουντιάλ, απομυθοποιητικό θα έλεγα εγώ... Είδαμε το Μαραντόνα να αυτοποδομείται, την εθνική μας να μπορεί και να μη θέλει και κυρίως το μυαλό μας έγινε τυρόγαλο από τις βουβουζέλες...

mitsaras said...

Γεια χαρά και καλωσήρθες. Με την ευκαιρία, σε ευχαριστώ και για τα σχόλια στη φαντομική πίεση. Τα διαβάσαμε, αλλά έχει επέλθει διάλυση στο blog και δεν ασχολείται κανένας. Ελπίζω να επανέλθουμε σύντομα. Στο θέμα μας, νομίζω πως διαφωνώ μαζί σου.

Ο Μαραντόνα δεν αυτοαποδομήθηκε, ήταν ο εαυτός του ακόμα και με το κοστούμι. Όσοι τον αγαπούσαν πριν τον αγαπάνε το ίδιο και περισσότερο μετά το μουντιάλ. Όσοι τον μισούσαν πήραν πίσω λίγη χαρά από αυτή που τους στέρησε ως παίχτης. Αλλά κι αυτή είχε πικρή γέυση.

Όσο για την εθνική Ελλάδας, η απομυθοποίηση έχει συμβεί ήδη από το προπέρσινο Euro (στο οποίο συμμετείχε και ως κάτοχος του τίτλου). Αυτή τη φορά έκανε απλώς μια αξιοπρεπή εμφάνιση λίγο πολύ ανάλογη των δυνατοτήτων της.

Κατά τα άλλα, το μουντιάλ σαφώς και είχε τις μεγάλες ποδοσφαιρικές του στιγμές. Και βέβαια και την ωραία του ιστορία: Αυτήν της ηρωικής εθνικής Ουρουγουάης του Σουάρες και του μεγάλου Φορλάν. Εγώ το αποχαιρέτησα χορτασμένος.

Maria said...

Μητσάρα έχεις δίκιο για το μουντιάλ!! Τι να πω, σίγουρα η σχέση μου με τη μπαλίτσα είναι επιδερμική, όπως των περισσότερων γυναικώνε... -)

Για τη φαντομική πίεση, παιδιά το μπλογκ είναι τέλειο όμως!! Και εύχομαι να το συνεχίσετε όποτε και αν βρείτε χρόνο.

Χαιρετώ!! -)