Βάνα Μπάρμπα - Ian Gillan - Μιχάλης Ρακιντζής: Ένα θανατηφόρο ερωτικό τρίγωνο

Το σωτήριον έτος 1993, πραγματοποιήθηκε μια ιστορική συνεργασία. Ο Μιχάλης Ρακιντζής κυκλοφόρησε το έπος «Έτσι μ'αρέσει» με τον Ian Gillan να συμμετέχει στα φωνητικά.


Εγώ τότε ήμουν δώδεκα-δεκατριών χρονών, ήξερα το Ρακιντζή και δεν ήξερα το Gillan. Μεγαλώνοντας, έμαθα το Gillan και ξέχασα το Ρακιντζή. Και να που, δεκαέξι χρόνια μετά, σερφάροντας στο youtube, έπεσα τυχαία πάνω σε αυτό το διαμάντι, καρπό της τόσο σημαντικής αυτής καλλιτεχνικής (και όχι μόνο, όπως αποδεικνύεται από το video) συνεύρεσης:



Τί συγκλονιστική αποκάλυψη! Όχι μόνο αγνοούσα ότι υπήρχε video για αυτό το τραγούδι, αλλά ούτε καν υποψιαζόμουν ότι το κοσμούσε με την παρουσία της και η Βάνα Μπάρμπα (η οποία πραγματικά ήταν τότε για να σου τρέχουν τα σάλια). Αλλά αυτό που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση είναι το πραγματικά προοδευτικό μήνυμα που θέλησαν να περάσουν οι καλλιτέχνες. Αρχικά λοιπόν βλέπουμε τη λαχταριστή Βάνα να περιφέρεται στο νησί υπό το λιγούρικο βλέμμα του χαριτωμένου κατά τα άλλα Μιχάλη. Μετά χώνεται σφήνα ο λάγνος Ian με ανοιχτή πουκαμισιά και new age χαϊμαλί, ο οποίος λέει ορθά-κοφτά τον κακομοίρη κιθαρίστα πως "The woman's mine" και να του κοπεί η όρεξη. Γρήγορα όμως και οι δυο τους αντιλαμβάνονται πως το γκομενάκι φαίνεται να έχει πολύ περισσότερη διάθεση να ασχοληθεί με τον εαυτό του, παρά με οποιονδήποτε από τους δυο τους. Αποφασίζουν λοιπόν και αυτοί να ασχοληθούν ο ένας με τον άλλον. H απόφαση συνοδεύεται από τον λυτρωτικό στίχο "Let's get away, away from this nightmare, give me your hand and I'll make you strong" και μια θερμή χειραψία των δύο ανδρών. Ακολουθεί αντικριστός χωρός νταχτιρντί, ενώ η Βάνα κλαίει με μαύρο δάκρυ που έμεινε μπουκάλα. Μιλάμε, πολύ μπροστά.

Αξιόλογη κατάθεση αισθητικής άποψης αποτελεί η εμφάνιση του Μιχάλη Ρακιντζή με αμφίεση βέλγου ντετέκτιβ του μεσοπολέμου εκεί γύρω στο 2'35". Σαφέστατο και καυστικότατο και το υπονοούμενο του 3'37" με τη Βάνα Μπάρμπα ως Richie Blackmore, να μας κοιτάει με νόημα από το πλευρό του Ian, ο οποίος αδιαφορεί επιδεικτικά.

Μπράβο στο Μιχάλη, μπράβο και στον Ian. Ένα πραγματικό αριστούργημα...

Το ηθικό πλεονέκτημα των Πασόκων

Χρωστάω μια εξήγηση. Είχα πεί εδώ:

Επιπλέον, το ΠΑΣΟΚ έχει ένα κάποιο πλεονέκτημα έναντι της ΝΔ: Τις ηθικές πεποιθήσεις των κατεξοχήν οπαδών του, οι οποίες θίγονται από ορισμένες κρατικές πρακτικές που αφήνουν τους οπαδούς της ΝΔ από αδιάφορους έως και μυστικά ικανοποιημένους (περισσότερα για αυτό το θέμα προσεχώς).

Εξηγούμαι λοιπόν.

Χωρίς να αναφερθώ στα ιστορικά εγκλήματα της δεξιάς σε αυτή τη χώρα, τα οποία, καλώς ή κακώς φαίνονται να μην ενδιαφέρουν και πολύ σήμερα, θα πω με πάσα βεβαιότητα το εξής για τη σημερινή εποχή: Στη συνείδηση του ιδεολόγου Νεοδημοκράτη (στο εξής δεξιός), οι πολίτες είναι ή διατεθειμένοι να ξεβρακωθούν στην αστυνομία ή ύποπτοι. Οι δε διαδηλωτές, κατεβαίνοντας στη διαδήλωση έχουν ήδη διαπράξει κάποιου είδους ηθικό (αν όχι νομικό) αδίκημα, οπότε ό,τι τους συμβεί από εκεί και πέρα είναι δική τους ευθύνη. Έτσι, σε κάθε αντιπαράθεση που μπορεί να έχει διαδηλωτής με αστυνομικό, ο αστυνομικός λέει αλήθεια και ο διαδηλωτής ψέματα. Ο δε συλληφθείς είναι σαν να καταδικάστηκε.

Συχνά, ο δεξιός δεν παραδέχεται πως αυτή είναι η γνώμη του, αλλά αρκεί να τον στριμώξεις λίγο σε μια συζήτηση, για να ξεβρακωθεί μπροστά σου, σαν να ήσουν κι εσύ αστυνομικός! Κι έτσι το πράγμα γίνεται τόσο προφανές, που δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας. Να ένα τυπικό παράδειγμα.

Ο fvasileiou γράφει ένα σπαραξικάρδιο κείμενο στο οποίο παρεμπιπτόντως χαρακτηρίζει τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου μεμονωμένο γεγονός και τους δολοφονημένους από αστυνομικούς παιδιά που διασκεδάζουν. Ο στόχος του ύφους είναι να δημιουργήσει την αίσθηση πως οι αστυνομικοί είναι φτωχοί, αδικημένοι εργαζόμενοι (σίγουρα δεν είναι πλούσιοι) και όσοι έρχονται σε αντιπαράθεση μαζί τους καλοταϊσμένοι χαραμοφάηδες. Αισθάνομαι την υποχρέωση να σημειώσω τουλάχιστον πως οι καταχρήσεις εξουσίας δεν είναι μεμονωμένα γεγονότα αλλά καλλιεργούνται από τη συστηματική ανοχή της πολιτείας, οπότε του στέλνω ένα link. Στην αρχή κάνει ότι δεν καταλαβαίνει και με ρωτάει αν πρέπει να τιμωρούμε τους αστυνομικούς προκαταβολικά, «όπως ο Χότζας τα παιδιά του». Όταν όμως του επισημαίνω πως οι αστυνομικοί πέφτουν στα μαλακά ακόμα και όταν είναι ένοχοι πέραν πάσης αμφιβολίας και αναφέρω τη χαρακτηριστική περίπτωση του Αυγουστίνου Δημητρίου, δεν μπορεί να συνεχίσει να κάνει το κορόιδο. Προσπαθεί λοιπόν να μικρύνει το έγκλημα συκοφαντώντας το θύμα, πως δήθεν πέταγε μολότοφ. Στο ότι ούτε καν οι ένοχοι δεν κατηγόρησαν το Δημητρίου για τέτοιο πράγμα ανταπαντάει πως το ότι πέταγε μολότοφ συνάγεται λογικά από το ότι τον δείρανε...

Η περίπτωση θυμίζει την παροιμία «φωνάζει ο κλέφτης για να φύγει ο νοικοκύρης», μόνο που εδώ δεν τόλμησε ούτε ο κλέφτης, οπότε φωνάζει ο κλεπταποδόχος. Κι όμως, όσο εξωφρενική και να είναι αυτή η συμπεριφορά, ούτε ο fvasileiou είναι «μεμονωμένος» - απλώς έχει περισσότερο από το σύνηθες θράσος. Στην πραγματικότητα κάπως έτσι σκέφτονται οι περισσότεροι «νομιμόφρονες» δεξιοί. Δικαιολογούν οτιδήποτε με τη λογική του «τί δουλειά είχε εκεί», μια και όλοι ξέρουμε πως τα καλά παιδιά «κοιτάνε τα μαθήματά τους» (σας θυμίζει τίποτα;) και όταν γίνονται επεισόδια κλειδαμπαρώνονται στα σπιτάκια τους και βάζουν την καρέκλα στο πόμολο να κρατάει κόντρα στην περίπτωση επιδρομής.

Οι ιδεολόγοι Πασόκοι δεν είναι έτσι, γιατί είναι κατά κανόνα πρώην αριστεροί και, αν είναι αρκετά μεγάλοι στην ηλικία, μπορεί να έχουν φάει και ξύλο. Επειδή τους ξέρω, πιστεύω πως, αν μη τί άλλο, σε μια τέτοια περίπτωση θα τηρήσουν τα προσχήματα. Κι αν δεν τα τηρήσουν, μπορείς τουλάχιστον να τους κάνεις να κοκκινήσουν που δεν τα τήρησαν. Αυτό είναι το ηθικό πλεονέκτημα των Πασόκων και δεν είναι αμελητέο.

-

ΥΓ: Κάποιος φίλος μου είπε πως δεν του άρεσε που σχολιάζω το fvasileiou στα μουλωχτά. Επειδή και άλλοι μπορεί να έχουν κάνει την παρατήρηση, πρέπει να πω πως ενημέρωσα από την αρχή τον fvasileiou με email για την ανάρτησή μου, ώστε, αν θέλει, να αντιδράσει. Δεν θέλησε.

Εκλογές λοιπόν

Δεν έκλεισε βδομάδα και η πρόβλεψη μου επίβεβαιώθηκε.

Η έντιμη μειοψηφία ψηφοφόρων που δεν ανήκει στους κομματικούς οπαδούς εξ οικογενειακής παράδοσης, ούτε προσβλέπει σε διορισμούς, ανανεώσεις συμβάσεων και άλλα προσωπικά οφέλη, πρέπει τώρα να αποφασίσει τί θα ψηφίσει. Τις μέρες που απομένουν ως τις εκλογές, κάποιοι θα στήνονται μπροστά στην τηλεόραση και τα ραδιόφωνα ή θα διαβάζουν τις εφημερίδες προσπαθώντας να διαμορφώσουν άποψη για το πολιτικό σκηνικό. Αυτό είναι καλό. Η ουσία ωστόσο των πραγμάτων είναι μάλλον απλή και η ανάγνωση της κατάστασης από την οπτική γωνία ενός ψηφοφόρου της έντιμης μειοψηφίας δεν απαιτεί όλα τα παραπάνω.

Τα δυο μεγάλα κόμματα πάντα περνούν το μεγαλύτερο μέρος της προεκλογικής περιόδου αλληλοκατηγορούμενα. Η προσπάθεια να γνωστοποιήσουν το πρόγραμμά τους στους ψηφοφόρους περνάει σε δεύτερη μοίρα και η πρώτη προτεραιότητα είναι σαφώς η αποδυνάμωση του αντιπάλου κόμματος και η αποκάλυψη των λαθών, των παρατυπιών ή και εγκλημάτων της περιόδου εξουσίας του. Υπάρχει λόγος που αυτή η τακτική είναι αποδοτική. Ο λόγος είναι ότι και τα πασοκικά και τα νεοδημοκρατικά επιχειρήματα αυτού του τύπου έχουν βάση. Και οι μεν και οι δε, όταν απευθύνονται ο ένας στον άλλο, έχουν δίκιο. Για αυτό και δεν πρέπει κανείς να ψηφίζει κανέναν τους.

Πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι δεν είμαι βέβαιος πως ο Καραμανλής και ο Παπανδρέου είναι άνθρωποι κακών προθέσεων. Παρακολουθώντας τον πρώτο να μιλάει, μου δίνεται η αίσθηση πως είναι ένας πολιτικός που πιστεύει πως αντιλαμβάνεται τα προβλήματα και έχει άποψη για το πώς πρέπει να λυθούν. Ίσως και να έχει και την καλή διάθεση να τα λύσει. Ο δε δεύτερος, όταν σκίζει τα ρούχα του ότι δεν είναι όμηρος των συμφερόντων και ότι θα συγκρουστεί μαζί τους και θα τα νικήσει, είναι σχεδόν συγκινητικός μέσα στην αφέλειά του. Το πρόβλημα των δυο κομμάτων όμως είναι ο εσωτερικός μηχανισμός τους. Ο μηχανισμός των μιζών, των ρουσφετιών, των νομιμοποιήσεων των αυθαιρέτων, των τακτοποιήσεων των «δικών» τους σε δημόσιες θέσεις, των παρανόμως διευθετούμενων καλογερικών διεκδικήσεων, που όλοι βιώνουμε καθημερινά και κανένας Σανιδάς δεν μπορεί να μας πείσει ότι δεν υπάρχει. Ο ίδιος μηχανισμός ο οποίος κρατάει τους αρχηγούς στην κεφαλή των κομμάτων τους και, αν χρειαστεί, τους αλλάζει. Σε αυτό, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ λίγο διαφέρουν.

Δεν θέλω ωστόσο να πω ότι οι συνέπειες για τον τόπο θα είναι ίδιες ανεξαρτήτως του αποτελέσματος των εκλογών. Αντιθέτως, είναι σημαντικό η εξουσία να αλλάζει χέρια κατά καιρούς και όταν κάποιος τα κάνει μούτι να αντικαθίσταται. Επιπλέον, το ΠΑΣΟΚ έχει ένα κάποιο πλεονέκτημα έναντι της ΝΔ: Τις ηθικές πεποιθήσεις των κατεξοχήν οπαδών του, οι οποίες θίγονται από ορισμένες κρατικές πρακτικές που αφήνουν τους οπαδούς της ΝΔ από αδιάφορους έως και μυστικά ικανοποιημένους (περισσότερα για αυτό το θέμα προσεχώς).

Το τοπίο λοιπόν ξεκαθαρίζει. Οι εκλογές θα κρίνουν πρωτίστως ποιος από τους δύο σατανικούς κομματικούς μηχανισμούς θα βρεθεί στην εξουσία. Η απάντηση σε αυτό το ζήτημα είναι γνωστή εκ των προτέρων και, δεδομένης της πάγιας ανάγκης για περιοδική αλλαγή των προσώπων εξουσίας, είναι η λιγότερο κακή: Το ΠΑΣΟΚ. Οι έντιμοι μειοψηφούντες λοιπόν δεν χρειάζεται να προσπαθήσουν να την επηρεάσουν προς το καλύτερο. Μπορούν χωρίς άγχος να επενδύσουν την ψήφο τους σε ένα τρίτο κόμμα με καταγγελτικό ρόλο. Οποιοδήποτε εκτός από το βρωμερό φασιστικό κόμμα του Καρατζαφέρη μας κάνει μια χαρά. Νομίζω ωστόσο πως, δεδομένης της κατάστασης του ΣΥΡΙΖΑ, η ψήφος στο ΚΚΕ (!) θα αποτελούσε σήμερα το ηχηρότερο μήνυμα. Δεν περίμενα πως θα το έλεγα ποτέ αυτό, αλλά να που το λέω.

Επιτέλους, έφτασαν! :-D

Πώς και πώς τις περιμέναμε αυτές τις εκλογές! Από την επομένη των Ευρωεκλογών κάθε μέρα συζητούσαμε για το αν και το πότε θα γίνουν. Και επιτέλους, η κυβέρνηση άρχισε τις παροχές, που πάντα σε αυτή τη χώρα σηματοδοτούσαν τον ερχομό τους:



Την προηγούμενη φορά αυτό το προεκλογικό τρικ δούλεψε εξαιρετικά. Είδαν οι ψηφοφόροι την Πάρνηθα να καίγεται και εκστασιασμένοι, δυο - τρεις μήνες μετά, έτρεξαν να τους ξαναβγάλουν. Για να δούμε: Θα βοηθήσουν άραγε και αυτή τη φορά οι πυρκαγιές - παροχές τη Νέα Δημοκρατία;

Αυγουστιάτικες περιπέτειες - Περιστεφανίτιδα, εξαγωγή φρονιμίτη και ξηρό φατνίο.

- Σήμερα θα ξεφορτωθώ το πρόβλημα για τα καλά.
- Πώς;
- Με την εξαγωγή του δοντιού.
- Α!
Κάπως ξαφνικό μου ήρθε. Μόλις πριν δυο μέρες μου είχε δώσει την αντιβίωση και το πρήξιμο δεν είχε ακόμα υποχωρήσει. Άλλωστε, ήμουν τώρα εγώ για τέτοιες ιστορίες, δυο βδομάδες πριν την παρουσίαση;
- Και είναι εύκολο;
- Ναι.
- Χμ. Σίγουρα; Γιατί όταν έβγαλε το φρονιμίτη ο πατέρας μου, πήρε πολλή ώρα και ταλαιπωρήθηκε μέρες.
Κάγχασε. Με ελαφρώς ειρωνικό χαμόγελο:
- Πριν από πόσα χρόνια; Στην Ελλάδα;
Καλάαα... Προσπάθησα να χαλαρώσω στην πολυθρόνα όσο αυτός και η βοηθός ετοίμαζαν τα όργανα της ιεράς εξέτασης. Μετά τις απαραίτητες ενέσεις, πήρε στο χέρι του ένα μαραφέτι που έμοιαζε με μυτοτσίμπιδο, αλλά με κάπως συμμαζεμένο design, για να μην τρομάζει το θύμα τόσο όσο θα έπρεπε. Καθώς το έσπρωχνε δεξιά αριστερά, αναρωτιόμουν αν ο σκοπός του ήταν να κουνήσει το δόντι ή το σαγόνι. Προς το παρόν, κατάφερνε μόνο το δεύτερο.
- Μπορείς να κρατήσεις λίγο σταθερό το σαγόνι σου;
Μπορώ ρε φίλε. Μετά από λίγα λεπτά που το κρατούσα σταθερό, έβγαλε το μαραφέτι από το στόμα μου.
- Πάω αργά, για να μην έχουμε πρόβλημα με το σαγόνι σου.
- ΟΚ.
Σαν να σου κόπηκε λίγο το χαμογελάκι, μαλάκα. Κάνα εικοσάλεπτο μετά είχα σταματήσει να παρατηρώ τα διάφορα μαραφέτια που μπαινόβγαιναν στο στόμα μου. Οι στάλες ιδρώτα στο μέτωπο του με διασκέδαζαν και με ανησυχούσαν μαζί. Σταμάτησε, έγειρε μια στιγμή πίσω στην καρέκλα του και ξεφύσηξε με αγανάκτηση.
- Από ότι φαίνεται, έχεις τα κόκαλα του πατέρα σου.
Ποιος θα το περίμενε, εν έτει 2009 και μάλιστα στην Ελβετία, όχι καμιά τριτοκοσμική χώρα των Βαλκανίων... μαλάκα.

Τελικώς, πήρε σχεδόν μια ώρα. Το τελευταίο εικοσάλεπτο, κατα τη διάρκεια του οποίου κάμφθηκε η αντίσταση της τελευταίας ρίζας, ήταν πραγματικά μαρτυρικό. Αυτός πίεζε το δόντι προς τα μέσα για να το ξαγκιστρώσει κι εγώ χόρευα στην πολυθρόνα. Δεν είχα φοβηθεί ποτέ τον οδοντίατρο στη ζωή μου και επιτέλους καταλάβαινα το λάθος μου. Στο τέλος μου έχωσε μέσα στο στόμα μια σφαιρική γάζα και μου είπε να τη δαγκώσω και να μην τη βγάλω για δυο ώρες. Μετά θα έπρεπε να φάω, ώστε να μην πάρω την αντιβίωση και το αντιφλεγμονώδες παυσίπονο νηστικός, και να γυρίσω το απόγευμα για να ρίξει μια ματιά.

Παρά το δυνατό πονοκέφαλο και την απίστευτη αηδία της γάζας, αποφάσισα να μείνω στο CERN μέχρι το απόγευμα για να μην πηγαινοέρχομαι σπίτι. Δεν μπορούσα άλλωστε να οδηγήσω με άνεση. Όταν γύρισα στο γιατρείο είχε φύγει. Ετσι, χωρίς εξήγηση. Η βοηθός είχε βάλει σκούπα και αναγκάστηκα να κολλήσω το δάχτυλο στο κουδούνι για αρκετά δευτερόλεπτα μέχρι να μου ανοίξει.
- Θέλετε να έρθετε αύριο το πρωί;
- Εντάξει.
Μαλάκα...

Όλα αυτά δεν συγκρίνονται με αυτό που συνέβη δυο μέρες μετά. Αν δεν ξέρετε τί είναι το ξηρό φατνίο, θα σας εξηγήσω εγώ. Όταν αφαιρείται ένα δόντι της κάτω γνάθου, αφήνει πίσω του μια άδεια τρύπα, στο βάθος της οποίας βρίσκεται το κόκαλο του σαγονιού. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, το αίμα πλημμυρίζει την τρύπα και πήζει δημιουργώντας ένα προστατευτικό κάλυμμα που εμποδίζει τον αέρα και τα διάφορα πράγματα που τρως και πίνεις να φτάνουν στο κόκαλο, μέχρι αυτό να καλυφθεί από ζωντανό ιστό. Στην δική μου περίπτωση, παρά τα ράμματα, αυτό το προστατευτικό κάλυμα αποχαιρέτισε πρόωρα και το κόκαλο έπαθε φλεγμονή.

Όταν παθαίνεις φλεγμονή στο σαγόνι, δεν πονάς στο σημείο της φλεγμονής. Ή τουλάχιστον, πονάς τόσο πολύ στο αυτί, στο σβέρκο, στη ρίζα της γλώσσας και στα υπόλοιπα δόντια, που τον πόνο στο σημείο της φλεγμονής δεν τον καταλαβαίνεις. Για πέντε μέρες, έπαιρνα τρία χάπια μεφαιναμικού οξέος και άλλα τρία παρακεταμόλης κατα τη διάρκεια της μέρας και κατά τις τέσσερεις το πρωί, όταν δηλαδή περνούσε η επίδραση του τελευταίου χαπιού, ξύπναγα από τον πόνο και δεν ξανακοιμόμουν αν δεν έπαιρνα κι άλλο ένα. Την πέμπτη μέρα του μαρτυρίου, ο οδοντίατρος απείλησε να μου δώσει Prednisone, ένα ισχυρό φάρμακο που καταστέλλει το ανοσοποιητικό σύστημα και το δίνουν σε περιπτώσεις σοβαρών φλεγμονών καθώς και σε αυτοάνοσα νοσήματα και κάποιες αντικαρκινικές θεραπείες. Ευτυχώς, την επόμενη ο πόνος υποχώρησε αισθητά και δεν χρειάστηκε.

Αν πάθετε ποτέ τέτοια νίλα, οι κανόνες επιβίωσης έχουν ώς εξής:

1. Ένα παυσίπονο κάθε τρεις ώρες. Εναλλάξ, αντιφλεγμονώδες (μεφαιναμικό οξύ ή ιβουπροφένη) και παρακεταμόλη, μια και δεν μπορείς να παίρνεις μεγάλες δόσεις από το ένα μόνο, ενώ δεν αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Το αντιφλεγμονώδες το χρειάζεσαι για να ελέγξεις τη φλεγμονή και την παρακεταμόλη για να μπορέσεις να φας, ώστε να πάρεις το αντιφλεγμονώδες.

2. Τίποτα κρύο. Διάβασα σε διάφορες ιστοσελίδες πως το κρύο ανακουφίζει. Εμένα πάντως ακόμα και τα υγρά σε θερμοκρασία δωματίου μου άλλαζαν τα φώτα. Όσο για φαγητά και ποτά από το ψυγείο, ούτε λόγος. Για να πιω νερό, το ζέσταινα στο φούρνο μικροκυμάτων.

3. Σούπες. Αν χρειαστεί να μασήσεις κάτι θα το πληρώνεις για κάμποση ώρα. Η σούπες είναι έυκολες και γρήγορες. Εννοείται πως πρέπει να προσπαθείς να μην πηγαίνει φαγητό ή νερό πάνω στην πληγή.

4. Οξείδιο του ψευδαργύρου και ευγενόλη. Υποτίθεται πως ο γιατρός σου μπορεί να τοποθετήσει αυτές τις ουσίες στην τρύπα και να ανακουφίσει τον πόνο σε μεγάλο βαθμό. Εμένα δεν μου έβαλε τίποτα και εγώ - βλακωδώς - δεν το ζήτησα, διότι με αηδιάζουν τα βαμβάκια και οι γάζες στο στόμα μου και αυτό πρέπει να μένει εκεί συνέχεια και να σου το αλλάζει κάθε μια-δυο μέρες. Επιπλέον, σύμφωνα με τις μαρτυρίες στο internet, αυτό έχει μάλλον δυσάρεστη γεύση. Όταν τελικά αποφάσισα να το ζητήσω, ο πόνος υποχώρησε και τελικά δεν το έκανα.

5. Δυστυχισμένο ύφος. Όλοι θα σε έχουνε στα όπα όπα και δεν χρειάζεται και προσπάθεια για να το κάνεις - σου προκύπτει φυσικότατα.

Περαστικά. Πάω τώρα να μαζέψω τα ασυμμάζευτα, γιατί πέντε μέρες μείνανε όλες κι όλες.

Η τρομοκρατία που αγαπώ

Τί κάνει ένας ευσυνείδητος πολίτης, όταν θρασύτατοι παράνομοι κάφροι του απαγορεύουν να βγει και να περπατήσει στην ίδια του τη γειτονιά; Τί κάνει όταν κλείνουν τους ανάπηρους συμπολίτες του μέσα στο σπίτι, όταν τους αναγκάζουν να γίνονται βάρος σε άλλους για να ικανοποιήσουν ανάγκες που θα ήταν απολύτως ικανοί να ικανοποιήσουν μόνοι; Πώς αντιδρά ένας άνθρωπος με αίσθηση του δικαίου μπροστά σε αυτή τη χυδαία προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας;

Τηλεφωνεί στην τροχαία;

Με την κατηγορία του εμπρηστή αυτοκινήτων συνέλαβαν στο Βόλο οι αστυνομικές αρχές 55χρονο συνταξιούχο. Κατηγορείται για τριάντα εμπρησμούς ισάριθμων Ι.Χ. αυτοκινήτων και φορτηγών, τα οποία ήταν παράνομα σταθμευμένα.

Σύμφωνα με ανακοίνωση της Αστυνομικής Διεύθυνσης Μαγνησίας, ο 55χρονος κατασκεύαζε αυτοσχέδιους εμπρηστικούς μηχανισμούς, αποτελούμενους από γκαζάκια, κι αφού τους τοποθετούσε κάτω από παράνομα σταθμευμένα οχήματα, τους πυροδοτούσε, προκαλώντας έκρηξη.

Όπως προέκυψε από την αστυνομική προανάκριση, με τον τρόπο αυτό ήθελε να εκφράσει την αντίδρασή του στα παράνομα σταθμευμένα οχήματα που δημιουργούν προβλήματα στην ομαλή διέλευση και κίνηση των πεζών στα πεζοδρόμια και στις εισόδους πολυκατοικιών.

Σε βάρος του συλληφθέντα ασκήθηκε δίωξη σε βαθμό κακουργήματος από την Εισαγγελία Βόλου και μετά την απολογία του στις ανακριτικές αρχές της πόλης κρίθηκε προσωρινά κρατούμενος.

Λευτεριά στον άγιο άνθρωπο. Οι αλήτες τον εξώθησαν στα άκρα.

Φαίνεται απίστευτο, μα είναι αληθινό

I am now quite happy with your thesis. Could you pass by so that we can discuss your conferences, publ. etc. Cheers. C.A.

Λες; Έτσι απλά; Χωρίς παγίδα;
:-/

Η κρίση του Αίγαγρου - ένας εφιάλτης

Με διστακτικά βήματα προχώρησα προς το πυκνό δάσος που ανοιγόταν μπροστά μου. Απόλυτη σιωπή είχε αντικαταστήσει το άλλωτε ζεστό και φιλόξενο κάλεσμά του. Φτάνοντας στις παρυφές ένιωσα μια ξαφνική πνόη ψυχρού, υγρού αέρα να πέφτει στο πρόσωπό μου. Το δαδί μου τρεμόπαιξε, έσβησε, έπεσε από το χέρι μου. Προσπάθησα να ανασάνω βαθιά, αλλά κάτι πλάκωνε το στήθος μου. Προχώρησα. Τα δέντρα έτριζαν γύρω μου και, αν και δεν μπορούσα να δω καθαρά, είχα την τρομακτική εντύπωση πως έκλειναν πίσω μου, πως έσκυβαν πάνω από το κεφάλι μου αποδοκιμαστικά, εχθρικά.
Περπάτησα ώρα πολλή, έχοντας χάσει την αίσθηση του χρόνου και τον προσανατολισμό μου. Τα κλαδιά που κάποτε με χάιδευαν στο πέρασμά τους, τώρα σέρναν τα σκληρά τους αγκάθια πάνω στο δέρμα μου ματώνοντας το. Μια στιγμή σκόνταψα σε μια ρίζα και έπεσα καταπρόσωπο στο νωτισμένο χώμα. Η μυρωδιά της γής, που πριν καιρό με ξύπναγε και με αναζωογονούσε, αυτή τη φορά μου έκαψε τα πνευμόνια.
Την οριακή εκείνη στιγμή που ένιωσα την τελευταία ρανίδα δύναμης να εγκαταλείπει το σώμα μου, ένα δυνατό φως άστραψε μπροστά μου. Καλύπτοντας όπως όπως τα μάτια μου με το ένα μου χέρι, κατευθύνθηκα προς το μέρος του παραπατώντας σε μια τεθλασμένη πορεία. Τα δέντρα και οι θάμνοι άνοιξαν μπροστά μου και βρέθηκα σε ένα ξέφωτο, πλημμυρισμένο από την εκτυφλωτική λάμψη. Με δυσκολία διέκρινα την απροσδιόριστη, βαριά φιγούρα που στάθηκε μπροστά μου. Μια βροντερή φωνή τράνταξε το έδαφος. «Ανόητε θνητέ, καιρό τώρα παρακολουθώ το αξιολύπητο ολίσθημά σου από το δρόμο της αρετής, σε αυτόν της παρακμής και της μαλθακότητας. Μήπως νόμιζες πως θα ξεφύγεις της προσοχής μου;» Έντρομος, έπεσα στα γόνατα. «Συγχώρεσέ με, Άρχοντά μου!», ψέλλισα, «Ξέρω πως έχω χάσει την εύνοιά σου.» Το αργό χτύπημα των βαριών οπλών του, καθώς με πλησίασε, ήχησε στα αυτιά μου σαν τις δυσοίωνες καμπάνες μιας πένθιμης λειτουργίας. Μαζεύοντας το κουράγιο μου, σήκωσα τα μάτια και τον αντίκρισα να στέκει από πάνω μου. Το πυκνό γένι, το στόμα που άφριζε, τα ρουθούνια που κάπνιζαν θυμωμένα, τα μάτια κάρβουνα καρφωμένα σε ένα πύρινο, επιτιμητικό βλέμμα, τα πελώρια, κυρτά κέρατα. «Είσαι έτοιμος να δεχθείς την κρίση του Αίγαγρου;», φώναξε...

ΠΑΟΚ - Αλλάξτε πόλη...

...ασπρόμαυρη είναι όλη.
Σε μία τουαλέτα του αεροδρομίου Leonardo da Vinci-Fiumicino στη Ρώμη, στην οποία έτυχε να μπω χθες, επιστρέφοντας στη Γενεύη από τη Θεσσαλονίκη.
Αστείες συμπτώσεις...

Το τηλέφωνο χτύπησε...

...στο Thoiry, το κωλοχώρι της Γενεύης:


- Ναι;
- ..........[μεγάλη παύση]...........
- Ναι;
- ....[μικρότερη παύση]....Allô! (χαρωπή, γυναικεία φωνή)
- Hi!
- Allô! (εξίσου χαρωπά)
- Hi!
- .........................[κλικ! τουυυυτ τουυυυτ τουυυυτ...]


Δύο λεπτά μετά:


- Ναι;
- Allô! (προετοιμασμένη αυτή τη φορά)
- Hello!
- [κάτι που δεν κατάλαβα στα γαλλικά, πάντως ακουγόταν αυστηρό]...Arretez! Qui est a l'appareil?
- And who are you?
- [Επιφώνημα αγανάκτησης. Μιλάει σε κάποιον άλλο:] Tiens! Ecoute!
......
- Qui a l'appareil? (ανδρική φωνή αυτή τη φορά)
- And who are you?
- [κάτι στα γαλλικά, με ξεκάθαρο τσαμπουκά]...Qui a l'appareil?
- And who are you?
- .........................[κλικ! τουυυυτ τουυυυτ τουυυυτ...]


Θρασύτατοι κωλογάλλοι, ελπίζω να συνεννοηθήκαμε.

Ένα ελικόπτερο γρήγορα

Ο εθνικός δραπέτης/ήρωας, Βασίλης Παλαιοκώστας, καταδιώκεται από τον αναπληρωτή υπουργό εσωτερικών, Χρ. Μαρκογιαννάκη

Οι κωμικοτραγικές φιγούρες που στελεχώνουν την κυβέρνηση της Ελλάδας, σε μια γελοία προσπάθεια να περισώσουν τη δημόσια εικόνα τους, προαναγγέλλουν «μέτρα» περιστολής των ατομικών ελευθεριών, προσποιούμενοι πως τα αντιμετωπίζουν ως αναγκαία κακά. Ας πάρουμε οποιαδήποτε «μέτρα», φτάνει να μοιάζουν με μέτρα. Χρειάζεται βεβαίως και καλή θέληση για να πειστεί κανείς ότι τώρα, που για να έχει κανείς καρτοκινητό θα πρέπει να δίνει και το όνομά του, θα πάψουν να κινδυνεύουν τα «πολύ μεγάλα αγαθά της κοινωνίας και των ανθρώπων». Αλλά η ιστορία έχει δείξει πως αυτή η καλή θέληση μπορεί να εξασφαλιστεί, με προεκλογικές παροχές και την αγαστή συνεργασία των αποκλειστικών αντιπροσώπων του Θεού και θεματοφυλάκων των εθνικών ιδανικών, με το αζημίωτο...

Κι όμως, τα καλύτερα μέτρα για το καλό της χώρας τα έχει ήδη πάρει η κυβέρνηση. Ακουσίως. Γιατί σε τί μπορούσε να προσβλέπει ο κάτοικος μιας χώρας, με τους ευφυέστερους των πολιτών της κλεισμένους στον Κορυδαλλό; Ενώ τώρα υπάρχει ελπίδα...

-

ΥΓ: Τελείωσα το γράψιμο του διδακτορικού. Ελπίζω να μη μου αλλάξουνε τα φώτα στις διορθώσεις...

Το ένα κακό γεννάει το άλλο (ή η τρομοκρατία ως moderating influence)

Ανοίγεις το feed reader να διαβάσεις τις ειδήσεις και βλέπεις αυτό:

«Παραδόθηκαν στον 9ο τακτικό ανακριτή Φ.Βλάχο τα αποτελέσματα της βλητικής αυτοψίας για τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου, το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου στα Εξάρχεια.

Σύμφωνα με πληροφορίες, η σφαίρα που βγήκε από το όπλο του ειδικού φρουρού χτύπησε στην τσιμεντένια μπάλα περίφραξης, προτού βρει τον 16χρονο Αλέξη Γρηγορόπουλο. Στη σφαίρα εντοπίστηκαν στοιχεία από τα οικοδομικά υλικά της μπάλας, ενώ η παραμόρφωσή της παραπέμπει σε πρόσκρουση στο σχήμα της τσιμεντένιας μπάλας με το πλαινό τμήμα της. Αντίστροφα μεταλλικά στοιχεία της βολίδας φαίνεται ότι εντοπίστηκαν στην επιφάνεια πρόσκρουσης.»

Και με τις ελάχιστες, τις τελευταίες ελπίδες σου για δικαιοσύνη διαλυμένες, προχωράς παρακάτω και πέφτεις στην προκήρυξη του «Επαναστατικού Αγώνα», η οποία αναφέρει για τον αστυνομικό:

«Είμαστε βέβαιοι ότι τελικά θα είναι μικρής χρονικής διάρκειας η παραμονή του στη φυλακή. Τον περιμένουμε σύντομα κοντά μας...»

Και δεν μπορείς να μην αναρωτηθείς, δεν μπορείς, γιατί δεν σου αφήνουν άλλη επιλογή:

Αφού το ένα κακό είναι αναγκαίο και προφανώς η κατάσταση του ανίατη, μήπως τελικά πρέπει να αισθάνεσαι ανακούφιση, που τουλάχιστον υπάρχει και το άλλο;