Σκόρπια από τα Δεκεμβριανά του 2008

Η εικόνα είναι από το blog του sensualmonk

Είμαι σίγουρος πως ο λαός μου ψοφάει να μάθει τί γνώμη έχω για όλα αυτά που διαδραματίζονται στην Ελλάδα μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, αλλά δεν έχω χρόνο να τη γράψω.

Για την ώρα, απλώς θα μαζεύω εδώ σχετικές ειδήσεις, γνώμες και διαδόσεις που μου φάνηκαν ενδιαφέρουσες, με ελάχιστο και υποκειμενικότατο σχολιασμό. Αν κάποιος θέλει, είναι ευπρόσδεκτος να προσθέσει στη λίστα μου, η οποία θα ανανεώνεται συνέχεια. Τα εντός του post σχόλια, όμως, θα είναι δικά μου.

- Αρχίζουμε λοιπόν με την προϊστορία. Προηγούμενα (σχετικά πρόσφατα) θύματα της αστυνομικής αυθαιρεσίας. Ένας κατάλογος από την Ελευθεροτυπία.

- Η είδηση της δολοφονίας, ως post στο indymedia.

- Η αρχική ανακοίνωση της αστυνομίας που περιγράφει τους ισχυρισμούς των δύο αστυνομικών για το περιστατικό.

- Κυριακή, 7/12. Αντιδρώντας στην είδηση της δολοφονίας, ο Αλέκος Αλαβάνος παραληρεί: «Δεν υπάρχει δικαιολογία. Ο 16χρονος είναι πια δίπλα σε όλους τους νέους αγωνιστές, τον Πέτρουλα, τον Κομνηνό, τον Κουμή, τη Σωτηροπούλου, τον Καλτεζά, που τους στέρησαν τη ζωή μόνο και μόνο επειδή αγαπούσαν την ελευθερια.» Τί σχέση έχει ο πιτσιρικάς από το Ψυχικό που αντιπαθεί την αστυνομία με ένα φτωχό παιδί από τη Μάνη, που τον κατέτρεχαν από μωρό, που ξεκλήρισαν την οικογένειά του λόγω πολιτικών πεποιθήσεων, που είχε ξεκάθαρες και ώριμες πολιτικές απόψεις και δολοφονήθηκε για αυτές από το κράτος; Για μερικές ψήφους θα πούμε ό,τι μαλακία μας κατέβει...

- Επίδειξη δύναμης από το κράτος. Στις 8 Δεκεμβρίου και με την Αθήνα δια πυρός και σιδήρου, η δικαστική εξουσία τάσσεται προκλητικά υπέρ της αστυνομικής αυθαιρεσίας. Ο εισαγγελέας της γνωστής υπόθεσης της ζαρντινιέρας (ξυλοκοπήθηκε άγρια και χωρίς λόγο ο Κύπριος φοιτητής Αυγουστίνος Δημητρίου) προτείνει την ελάφρυνση του κατηγορητηρίου για τους τέσσερις από τους επτά αστυνομικούς που κατηγορούνται και την απαλλαγή του πρώην διοικητή της Ασφάλειας, περνώντας έτσι το μήνυμα ότι το κράτος στην καλύτερη περίπτωση αδιαφορεί για τα επεισόδια και στην χειρότερη τα καλοδέχεται. Η είδηση, όπως δημοσιεύτηκε στο in.gr.

- Πολλή συζήτηση για το ποιοί είναι οι κουκουλοφόροι που σπάνε τα μαγαζιά. Δεκαπεντάχρονα, αναρχικοί, μετανάστες ή ασφαλίτες; Εκπομπή του Τζίμη Πανούση που μεταδόθηκε την Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου, στην οποία ισχυρίζεται πως όταν πριν μερικά χρόνια συνελήφθη, τη σύλληψη έκαναν δύο αστυνομικοί τους οποίους αναγνώρισε μετά απο δυο μήνες να σπάνε βιτρίνες σε πορεία. Ίσως αληθές, ίσως αναληθές, αλλά πάντως έχει πλάκα (ως κωμικοτραγικό).

- Μέσα στα πολλά που ακούγονται σε στιγμές έντασης, ακούστηκε και το παλιό, καλό και γραφικό, «γίναμε ρεζίλι στο εξωτερικό». Αφού λοιπόν μας νοιάζει τόσο αν μας κακολογήσουν εκτός συνόρων αντί να ασχολούμαστε με την είκονα που έχει το κράτος στα μάτια των ίδιων των Ελλήνων, να ένα άρθρο της Νατάσας Μπαστέα στα Νέα (10/12) που αναφέρει παρόμοια γεγονότα από το εξωτερικό.

- Η απολογία των δύο αστυνομικών στον ανακριτή έγινε στις 10 Δεκεμβρίου. Ο Αλέξης Κούγιας, συνήγορος υπεράσπισης, δηλώνει ότι πρόκειται για παρεξήγηση (!) και ότι η βαλλιστική εξέταση δείχνει πως η σφαίρα εξοστρακίστηκε (επίσημη ενημέρωση σχετικά με την εξέταση δεν υπάρχει ακόμα). Μόνο που επείδη είχε καθοδική πορεία μέσα στο κορμί του παιδιού, δεν μας κάνει ο δρόμος για το απαραίτητο φλιπεράκι, οπότε υποστηρίζουμε την εκδοχή μεταλλικού φανοστάτη. Στο υπόμνημα ενός από τους παρεξηγημένους αναφέρεται το εξής: «Άλλωστε έχω πληροφορηθεί ότι οι νέοι αυτοί, ενώ κατοικούν στο Π. Ψυχικό και είναι γόνοι πλουσίων οικογενειών, συνηθίζουν να συχνάζουν στα Εξάρχεια, τα οποία επιλέγουν ως χώρο διασκέδασης αλλά και σε διάφορα γήπεδα όπου προκαλούν επεισόδια, μην επιδεικνύοντας την αναμενόμενη συμπεριφορά και προσωπικότητα ενός 15άχρονου εφήβου. Ο θανών είχε αποβληθεί από τη σχολή Μοραΐτη και άλλαζε συχνά σχολεία, γεγονός που αποτυπώνει μια αποκλίνουσα συμπεριφορά». Η είδηση όπως δημοσιέυτηκε από την Καθημερινή. Η σχολή Μοραΐτη διέψευσε κατηγορηματικά αυτόν τον ισχυρισμό. Όχι πως έχει καμιά σημασία για το γεγονός της δολοφονίας, μόνο για την αξιοπιστία αυτού του καθάρματος...

- «Οι διαδηλώσεις, οι συγκεντρώσεις ήταν η αυθόρμητη απάντηση στο έγκλημα και ήταν μια υγιής, υγιέστατη αντίδραση της κοινωνίας που έδειξε πως ζει, πως υπάρχει. Ως εδώ. Από κει και ύστερα οι εμπρησμοί, οι καταστροφές, οι λεηλασίες ήταν μια οικτρή συνέχεια που μόνο προβοκάτορες, άθλια υποκείμενα, κινούμενα από σκοτεινές επιδιώξεις ορκισμένων εχθρών της Δημοκρατίας που έχουν σαν στόχο το ειρηνικό μαζικό κίνημα, μπορούσαν να το αποτολμήσουν. [...] Ολους αυτούς που τους κατηγορώ στο όνομα της ιστορίας του εργατικού κινήματος, τους ΑΠΑΓΟΡΕΥΩ να επικαλούνται το όνομα της Αριστεράς. Δεν έχουν, ούτε μπορούσαν να έχουν καμία σχέση μαζί της. Και τους κατηγορώ ακόμα μία φορά σαν προβοκάτορες, εχθρούς της Δημοκρατίας. Και τους καλώ, αν έχουν κουκούτσι μυαλό και αίσθημα ευθύνης, να εγκαταλείψουν τις άθλιες μεθόδους τους και να εξαφανιστούν από τη δημόσια ζωή». Αυτά τα έγραψε ο Λεωνίδας Κύρκος στις 12/12, στην Ελευθεροτυπία και είναι δύσκολο να διαφωνίσει κανείς μαζί του. Εξαιρείται η τελευταία πρόταση, η οποία αντιφάσκει κραυγαλέα με όλες τις προηγούμενες. Γιατί υπονοεί πως οι υπεύθυνοι για τα επεισόδια, αντί για «προβοκάτορες» και «άθλια υποκείμενα» μπορεί και να είναι απλώς άμυαλοι και ανεύθυνοι. Και φυσικά, όχι μπάτσοι. Εκτός αν δεν τους καλεί όλους...

- Την Πέμπτη, 13/12, ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών ασκεί πειθαρχική δίωξη στον Αλέξη Κούγια. Στην ανακοίνωση του ο ΔΣΑ αναφέρει μεταξύ άλλων ότι «η περιύβριση του νεκρού 15χρονου [...] συνιστά μια νέα -ηθική- δολοφονία, η οποία πυροδοτεί την ένταση τις ημέρες που όλη η ελληνική κοινωνία εξεγείρεται και διαδηλώνει τιμώντας τη μνήμη του και καταγγέλλει την αστυνομική αυθαιρεσία». Επιτέλους, κάποιος φορέας σε αυτή τη χώρα τηρεί μια υπεύθυνη στάση...

- Και η αστυνομία συνεχίζει να παρανομεί ακάθεκτη: Καταγγελίες της αστυνομικής βίας στην ιστοσελίδα του BBC (15/12). Ώστε γινόμαστε ρεζίλι εξαιτίας των επεισοδίων, ε;

- Τρίτη, 16/12. Καταδικάστηκαν μεν, σε αστείες ποινές δε, οι αστυνομικοί που πλακώσαν στο ξύλο τον Αυγουστίνο Δημητρίου. Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου. Η είδηση όπως δημοσιεύτηκε από την Καθημερινή.

Γράμμα του TF

Σε συνέχεια της συζήτησης για τη χούντα, στην οποία οδήγησε (αναπόφευκτα) η ανάρτηση για το Χριστόδουλο, δημοσιεύω κατ' εξαίρεση γράμμα που έλαβα από τον φίλο TF. Λέω κατ' εξαίρεση διότι, από το πλήθος των γραμμάτων που μου στέλνουν οι αναγνώστες, τα μεν των ανδρών είναι υβριστικά, τα δε των γυναικών περιέχουν σεξουαλικές φαντασιώσεις στις οποίες πρωταγωνιστώ και, όπως καταλαβαίνετε, και τα μεν και τα δε είναι ακατάλληλα για δημοσίευση...


Αγαπητέ Μιτσάρα,

Έτυχε να πέσω σε ένα παραληρηματικό blog που εξυμνούσε το Χριστόδουλο σε γλώσσα λυρική. Το ίδιο blog είχε link για το αντίστοιχο κομμάτι σου (το οποίο το βρήκα εξαιρετικά έξυπνο και διασκεδαστικό). Και διαβάζοντας τις απαντήσεις είδα και το διάλογο για τη Χούντα. Δεν θα αναπτύξω τις απόψεις μου για την περίοδο γιατί βαριέμαι. Αλλά θέλω να κάνω δυο παρατηρήσεις:

Πρώτα τα εύκολα. "Ήταν η Χούντα καλή ή κακή;" Αυτό το φοβερό ερώτημα ταλάνισε το chain αρκετά. Εγώ θα πω ένα πράγμα. Τα καλά που έκανε η χούντα θα μπορούσε να τα κάνει και οποιοσδήποτε άλλος / οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση. Τα κακά που έκανε η χούντα τότε μπορούσε να τα κάνει μόνο μια χούντα. Αλλά και αυτά τα κακά σβήσαν ή επουλώθηκαν με τον καιρό. Το έργο της χούντας κρίνεται σε βάθος χρόνου. Και σε βάθος χρόνου το αποτέλεσμα είναι 100% αρνητικό. Γιατί;

Γιατί όπως ήταν φυσικό και υγειές για κάθε κοινωνία, όταν έφυγε η χούντα (και σύμφωνα με το κλίμα των καιρών) η κοινωνία πήρε μια στροφή προς τα αριστερά. Που οφέλησε τη χώρα συνταγματικά (να εξασφαλίσει βασικές πολιτικές και κοινωνικές ελευθερίες) μέχρι και την αναθεώρηση του συντάγματος το 1985 - ένα από τα περιορισμένα πολύ θετικά στοιχεία της κυβέρνησης Παπανδρέου.

Το πρόβλημα έρχεται από τα μέσα του 80 και μετά. Η κληρονομιά της γενιάς του πολυτεχνείου φιλοδώρησε τη δικιά μας με μια ακατάληπτη ιδεοληψία. Οτιδήποτε είναι αριστερό είναι καλό. Οτιδήποτε είναι δεξιό είναι κακό.

Και αυτό είναι το μεγαλύτερο μακροχρόνιο πρόβλημα που δημιούργησε η χούντα (εκτός του Κυπριακού)... Ότι μάθαμε να σκεπτόμαστε σε ένα αριστεροεπές κουτί. Και μέσα σε αυτό το κουτί έχουν μάθει να μας παραμυθιάζουν οι εκάστοτε πολιτικάντηδες.

Το κουτί αυτό έχει διάφορες ανόητες πτυχές. Μεταξύ άλλων: 1) Οτιδήποτε προέρχεται από τα αριστερά είναι προοδευτικό - ακόμη και το γεγονός ότι το ΚΚΕ παραληρεί εναντίων των μεταναστών. 2) Οτιδήποτε δεν μας αρέσει το επονομάζουμε "νεοφιλελεύθερο" ακόμη και αν δεν έχει καμία σχέση με το νεοφιλελευθερισμό. 3) Η ελευθερία είναι συνώνυμη της ασυδοσίας (για παράδειγμα θεωρούμε ότι είναι δικαίωμα έκφρασης του κάθε κομπλεξικού να πάει να γεμίσει το δικό μου τοίχο με graffiti του στυλ "Στέλλα σ'αγαπώ", "αναρχία", "ολυμπιακάρα ολέ". 4) Υπάρχει προκοπή ΜΟΝΟ μέσα στα πλαίσια ενός τεράστιου κράτους το οποίο ελέγχει τα πάντα με διεφθαρμένο τρόπο. Και φυσικά η μόνη λύση είναι μια καλύτερη (ή λειγότερο χειρότερη) διαχείριση του κράτους από το ένα ή το άλλο κόμμα και ποτέ η λύση του μικρότερου κράτους.

Τώρα τα δύσκολα. "Ήταν η χούντα διεφθαρμένη;" Φυσικά και όχι... γιατί δεν χρειαζόταν να είναι. Είχε τον απόλυτο έλεγχο... γιατί να συναλλαγείς με κάποιον όταν μπορείς να τον αναγκάσεις; Πότε θα καταλάβουμε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ στην Ελλάδα ότι η διαφθορά δεν είναι προσωποκεντρικό θέμα; Πότε επιτέλους θα απαλλαγούμε από αυτή την αυταπάτη; Η διαφθορά δεν είναι μια σύμπτωση - ότι ένα τσούρμο κακών και διεφθαρμένων ανθρώπων έτυχε να κυβερνά και πιθανώς η επόμενη κυβέρνηση να αποτελείται από καλύτερους ανθρώπους.

Η διαφθορά (όπως και και οποιοδήποτε άλλο οικονομικό φαινόμενο είναι θέμα κινήτρων. Όταν μια κυβέρνηση ελέγχει ΟΛΗ την οικονομία ο ψηφοφόρος δίνει απόλυτη εξουσία σε μεμονωμένα άτομα να νομοθετούν, να εκτελούν και να ελέγχουν. Όταν ο μόνος τρόπος να λειτουργήσεις επιχειρηματικά είναι να σε εγκρίνει ένας υπουργός και ο μόνος τρόπος να εγκριθεί ο υπουργός είναι να τον εγκρίνεις εσύ ως χρηματοδότης του...

Πότε θα καταλάβουμε ότι ο όρος "κράτος" δεν είναι ενιαίος. Ότι δεν μπορεί να υπάρχει ένα σώμα συμφερόντων που να νομοθετεί, ασκεί επιχειρηματική δραστηριότητα, να ελέγχει και να εκτελεί εις το όνομα ενός γενικότερου καλού. Όσο υπάρχει ένα τέτοιο κράτος ΟΛΑ τα κίνητρα είναι ευθυγραμμισμένα και η διαφθορά είναι απλά ένας χαρακτηρισμός για τον τρόπο με τον οποίο το σύστημα λειτουργεί, ισορροπεί και διαιωνίζεται.

Mainstream αθεΐα

Σύμφωνα με αυτό το άρθρο , η British Humanist Association (BHA) αποφάσισε να αναρτήσει στο εξωτερικό λεωφορείων του Λονδίνου το μήνυμα "Πιθανότατα δεν υπάρχει θεός. Τώρα σταμάτα να ανησυχείς και απόλαυσε τη ζωή σου". Ο - ομολογουμένως συμπαθής - μαϊντανός της αθεΐας Richard Dawkins υποστηρίζει το εγχείρημα και οικονομικά: καμιά σαρανταριά χιλιάδες λίρες μαζεύτηκαν για αυτό το σκοπό.

Κατ' αρχάς, δράττομαι της ευκαιρίας να αποκηρύξω την καπηλεία του όρου "άθεος" από αυτούς που είναι σίγουροι πως δεν υπάρχει θεός. Είναι της μόδας ο διαχωρισμός μεταξύ του "άθεου", που δήθεν είναι βέβαιος για τη μη ύπαρξη του θεού, και του "αγνωστικιστή", που δήθεν δηλώνει ότι δεν ξέρει αν υπάρχει θεός και άρα δεν πιστεύει. Χωρίς να το έχω ψάξει ή να ισχυρίζομαι πως έχω τις φιλολογικές γνώσεις να το κάνω, είμαι σίγουρος πως αυτός ο διαχωρισμός είναι εισαγώμενος και τον απορρίπτω μετά βδελυγμίας. Το στερητικό α δηλώνει πάντα την απουσία και στη συγκεκριμένη περίπτωση την απουσία της πεποίθησης ότι ο θεός υπάρχει. Η βεβαιότητα της ανυπαρξίας αφορά ένα υποσύνολο των άθεων, για αυτό να βρείτε άλλη λέξη για να περιγράψετε τις θρησκευτικές σας πεποιθήσεις ρε! Πάει αυτό.

Αν και άθεος, δεν ενθουσιάζομαι με τέτοιες κινήσεις και τις θεωρώ κάπως αφελείς. Σύμφωνα με το άρθρο του bbc και τον ΜyBallsAreMoving που μου το έστειλε, ο στόχος της "διαφήμισης" είναι να κάνει τους ανθρώπους να σκεφτούν. Εγώ νομίζω πως το μόνο αποτέλεσμα που θα έχει μια mainstream διαφήμιση της αθεΐας είναι να συσπειρώσει τους απανταχού πιστούς εναντίον της.

Πρώτος και κύριος λόγος είναι ότι όλοι το έχουν σκεφτεί το θέμα και έχουν αναρωτηθεί σχετικά από μόνοι τους. Κανένας δεν έχει ανάγκη να δει το σλόγκαν στο λεωφορείο για να το σκεφτεί, εκτός αν ανήκει σε αυτούς που δεν έχουν ελπίδα ούτως ή άλλως και καλύτερα να μην το σκέφτονται.

Αλλά και άσχετα από αυτό, νομίζω πως η κεντρική ιδέα πίσω από τη mainstream διαφήμιση είναι η πλύση εγκεφάλου διά της επανάληψης. Όταν πχ κολλάς μια γκόμενα στο πλάι του λεωφορείου και γράφεις δίπλα το Χ ποτό προσπαθείς να κάνεις κάποιο κορόιδο να συνδέσει το ποτό με τη γκόμενα μετά τη νιοστή φορά που θα τη δει. Μια επαναλαμβανόμενη εικόνα ή μια επαναλαμβανόμενη φράση μπορεί να έχει αυτό το αποτέλεσμα και μόνο - μέχρι εκεί πάει η μέθοδος. Το να προσπαθείς να προκαλέσεις τη σκέψη κάποιου λέγοντας ή δείχνοντας του το ίδιο και το ίδιο είναι σαν να προσπαθείς να ανάψεις φιτίλι με πυροσβεστήρα.

Για αυτό καλύτερα να το αφήσουνε. Δεν ξυπνάς τον κόσμο με σλόγκαν στα λεωφορεία. Ο πιο φιλικός θα χαμογελάσει και θα το ξεχάσει σε πέντε λεπτά, ο πιο εχθρικός θα πει ότι σκοτεινά, σατανικά κέντρα χρηματοδοτούν τη διαφημιστική εκστρατεία απομάκρυνσης του κοσμάκη από το Χριστό... Αντί για το λεωφορείο, γράψε τον αιρετικό σου προβληματισμό εκεί που ανήκει: στον τοίχο. Στο φυσικό του χώρο έχει περισσότερη αμεσότητα, ειλικρίνεια και τελικά ισχύ. Ή στο φινάλε φινάλε, αν πρέπει οπωσδήποτε να τον κολλήσεις στο λεωφορείο, τουλάχιστον φρόντισε να μη λείπει και η γκόμενα προς τέρψην των οφθαλμών.

Πώς φαίνεται το καθίκι...

Ήμουν πάντα της άποψης ότι μπορείς να καταλάβεις πολλά πράγματα για τους ανθρώπους από τη φάτσα τους και μόνο. Αυτό δεν γίνεται με κάποιον υπερφυσικό, new age τρόπο, ούτε με τις τεχνικές των τσαρλατάνων "φυσιογνωμιστών", ούτε ακούγοντας τη φωνή της καρδιάς σου και τέτοια γραφικά. Γίνεται με βάση την εμπειρία που καθένας αποκτά γνωρίζοντας ανθρώπους διαφόρων τύπων και συνδέοντας ασυνείδητα τα χαρακτηριστικά της έκφρασης τους με τις προθέσεις τους, όπως αυτές διαπιστώνονται αργά ή γρήγορα.

Δείτε για παράδειγμα αυτή τη σκατόφατσα:


Όποιος έχει δει τη μούρη του ηγούμενου Εφραίμ και δεν κατάλαβε αμέσως για τί καθίκι πρόκειται δεν πρέπει να έχει περπατήσει στη ζωή του ούτε μέχρι το δίπλα τετράγωνο...

Το κωλοχώρι, το συνεργείο και οι διορθώσεις - μια ανάρτηση βαρεμάρας

14:15. Είμαι σε ένα συνεργείο αυτοκινήτων στο γαλλικό κωλοχώρι ονόματι Gex και γράφω σε ένα τσαλακωμένο τεφτέρι που έτυχε να έχω μαζί μου. Ξεφυλλίζοντας το τώρα, βλέπω πως κάτι φεγγάρια το χρησιμοποιούσα ως logbook για το διδακτορικό (θεέ μου, με τί μαλακίες με βάζανε και ασχολιόμουν τότε...), μέτα για διάφορες πρόχειρες σημειώσεις και to do lists (από αυτές που τις γράφεις πρώτα στο τεφτέρι και μετά στα τέτοια σου) και τώρα τελευταία έχω γράψει κάτι σκόρπιες παραγράφους για τη "διατριβή" μου, όπως και μια πρόχειρη, πρώτη περιγραφή της αποχτήνωσης (μάλλον μέσα στο αεροπλάνο και με αναταράξεις, αν κρίνω από τα γράμματα).

Ήταν να έρθω το πρωί αλλά χθες το βράδυ δούλευα ως αργά, οπότε ξύπνησα κατά τις 11 και χαιρέτα μου τον πλάτανο. Όταν τελικά ήρθα (κατά τις 12:30) βρήκα το συνεργείο κλειστό - είχανε πάει για μεσημεριανό όλοι. Τελικά, μια ώρα αργότερα εμφανίστηκε το αφεντικό και μου άνοιξε να μπω εξηγώντας μου ότι ξαναπιάνουν δουλειά στις 14:00, πράγμα που σημαίνει πως δεν ξεμπερδεύω από δω πρίν τις 15:30, με την καμία. Ευτυχώς, είχα προνοήσει και κουβάλησα μαζί μου τις διορθώσεις του Χ και του Μ σε δυο κεφάλαια που έχω τελειώσει, τις οποίες μου έχουν δώσει κάνα εξάμηνο τώρα και δεν τις έχω πραγματοποιήσει γιατι θα πάρουν πολλή ώρα και δεν έχω (και καλά) / βαριέμαι / δεν καταλαβαίνω τι διάολο μου'χει γράψει εδώ μωρέ.

Το κακό είναι που τελικά οι διορθώσεις μου πήρανε σκάρτη μιάμιση ώρα και τώρα κάθομαι και δεν έχω τί να κάνω. Τελικά τις είχα σεβαστεί υπερβολικά, που είπε και ο Κακιούσης για τους Αμερικάνους. Λες να έχω κάνει το ίδιο και για όλο το εγχείρημα της συγγραφής του διδακτορικού και να μην το γράφω τζάμπα τόσους μήνες;

ΥΓ. Ο καφές του μηχανήματος του συνεργείου είναι συγκρίσιμος με αυτόν του κυλικείου του φυσικού Αθήνας. Χρειάστηκε να περάσουν 5 χρόνια για να ξαναγευτώ τέτοιο νεροζούμι.

Η Φανή Χαλκιά του μποτιλιαρίσματος

Πρόσφατα βρέθηκα κολλημένος σε ένα φοβερό μποτιλιάρισμα σε έναν ελληνικό επαρχιακό δρόμο. Η ουρά των αυτοκινήτων συνεχιζόταν για χιλιόμετρα μπροστά μου και η κατάσταση ήταν σχεδόν απελπιστική. Είναι νόμος (όχι του Μέρφυ ρε, δεν είναι όλα "ο νόμος του Μέρφυ"!) πως όταν κάτι σου τεντώνει τα νεύρα, σχεδόν πάντα συμβαίνει και κάτι άλλο που σου τα σπάει εντελώς. Έτσι και αυτή τη φορά. Ένα γαϊδούρι της οικουμένης έκανε την εμφανισή του και οδηγώντας στη λωρίδα του αντίθετου ρεύματος άρχισε να προσπερνάει τα χιλιόμετρα μπουχτισμένων οδηγών, προφανώς θεωρώντας ότι ήταν πιο έξυπνος από όλους. Φυσικά του κατέβασα τα καντήλια που του άξιζαν, προσθέτοντας επιπλέον την αυτονόητη παρατήρηση ότι ο κόσμος θα ήταν καλύτερος αν πέθαινε. Συχνά κάνω αυτή την παρατήρηση όταν αρμόζει και, όταν αυτό συμβαίνει ενώπιον άλλων, σχεδόν πάντα βρίσκεται κάποιος που με επιπλήττει για αυτή την "υπερβολή" μου λέγοντας πως "δεν είναι πράγματα αυτά" ή κάτι αντίστοιχο. Ειλικρινά, δεν μπορώ να καταλάβω πού είναι το πρόβλημα με το να λες κάτι τέτοιο. Σάμπως είπα ότι θα τον σκότωνα ο ίδιος; Ή και να το έλεγα, τρέχει τίποτα μέχρι να το κάνω; Ότι θα ήταν καλύτερος ο κόσμος είπα. Τί πιο απλό και αυτονόητο;

"Μα να πεθάνει ο άνθρωπος για μια καφρίλα στο δρόμο; Εντάξει, είναι μαλάκας! Αλλά να πεθάνει;"

Αυτό που από ότι φαίνεται δέν γίνεται αντιληπτό από κάποιους είναι πως ο τύπος που σε πηδάει παρανόμως στο μποτιλιάρισμα το κάνει γιατί θεωρεί πως έχει το δικαίωμα να σε πηδάει γενικώς. Επειδή μπορεί. Και πως χωρίς αμφιβολία το κάνει. Σε πηδάει στην ουρά για τον καφέ. Σε πηδάει στην ουρά της εφορίας. Σε πηδάει βάζοντας τη μουσική στο κακόγουστο "κωλοφτιαγμένο" αυτοκίνητό του στο τέρμα για να γυρνάει τα κεφάλια. Σε πηδάει παρκάροντας στη διάβαση ή πάνω στο πεζοδρόμιο. Σε πηδάει τρέχοντας σαν τρελός και θέτοντας τη ζωή σου σε κίνδυνο. Σε πηδάει στο στρατό επειδή έχει βίσμα. Σε πηδάει στις προσλήψεις του δημοσίου γιατί είναι κομματόσκυλο ή ξέρει τον τάδε. Σε πηδάει στο νοσοκομείο που πας να γίνεις καλά. Σε πηδάει, σε πηδάει, σε πηδάει, καταχρώμενος χυδαία κάθε δύναμη, κάθε εξουσία, κάθε δυνατότητα που θα κακοπέσει στα χέρια του.

Όπως η Φανή Χαλκιά, που με το ίδιο ακριβώς σκεπτικό με τον προαναφερθέντα μαλάκα τίγκαρε στη ντόπα και πήδαγε τα εμπόδια. Και μαζί και ένα σωρό κόσμο. Τους άλλους αθλητές πρώτα πρώτα, που πάλευαν να αναδειχθούν με (πιο) τίμια μέσα. Τα κορόιδα που τη θαύμαζαν σαν υπόδειγμα αθλήτριας έπειτα. Και τέλος, όλους τους Έλληνες φορολογούμενους που πληρώνουν τα προνόμια που της παρέχει το ελληνικό κράτος στην κακομοιρίστικη αγωνία του να ανταμοίψει αυτούς που δήθεν εξασφαλίζουν την προβολή της χώρας παίρνοντας μετάλλια. Στην πραγματικότητα βέβαια, καμια προβολή δεν εξασφαλίζουν. Σοβαρά, υπάρχει κανένας Έλληνας που απέκτησε καλύτερη γνώμη για το Τρινινταντ και Τομπάγκο ή αποφάσισε να το επισκεφτεί εξαιτίας των ολυμπιονικών του; Ή αφήνοντας αυτό το ακραίο παραδειγμα, υπάρχει κάποιος που απέκτησε καλύτερη γνώμη για τη Γερμανία ή τη Ρωσία, χώρες που κερδίζουν ένα σωρό μετάλλια σε κάθε Ολυμπιάδα; Όχι βέβαια...

Κάθε άνθρωπος έχει την ανάγκη να αισθάνεται πως κάτι αξίζει. Όταν σε ατόμικό επίπεδο δεν πείθεις τον εαυτό σου και τους άλλους, το ρίχνεις σχεδον αναπόφευκτα στο εθνικό. Οι Έλληνες κουβαλάμε μια ένδοξη ιστορία γεμάτη πολιτιστικά και στρατιωτικά επιτεύγματα που προσφέρεται ως τέτοιου είδους καταφύγιο. Το πρόβλημα βέβαια, είναι ότι έχουμε προ πολλού παραδώσει τα πρωτεία σε όλους τους τομείς. Επειδή λοιπόν νιώθουμε πως υπάρχει ένα μέρος της οντότητας μας του οποίου πρέπει να είμαστε αντάξιοι και δεν είμαστε, επειδή μας πέφτει βαρύ που μας κουμαντάρουν αυτοί που ήταν "ακόμα πάνω στα δέντρα όταν εμείς κάναμε πολιτισμό", σπεύδουμε να πιαστούμε από κάθε υποψία ένδειξης ότι αξίζουμε και σήμερα κάτι παραπάνω από τους άλλους. Τέτοιες ενδείξεις είναι και τα μετάλλια στους Ολυμπιακούς. Για να μπορούμε λοιπόν να διασκεδάζουμε κάθε τέσσερα χρόνια τη μιζέρια και τα κόμπλεξ μας, έχουμε κατασκευάσει στην Ελλάδα μια μίνι βιομηχανία μεταλλίων, προσφέροντας απίθανα πράγματα στους αθλητές που θα μας τα φέρουν και κάνοντας τα στραβά μάτια στην ντόπα.

Αμέσως μετά την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στην Ολυμπιάδα της Αθήνας, η Φανή Χαλκιά έκανε δηλώσεις στις οποίες απέδωσε τη νίκη της στο DNA του Έλληνα. Δεν ξέρω αν είναι τόσο πιο έξυπνη από όσο δείχνει ή αν το είπε αυτό από απλή αμορφωσιά και επιπόλαιο ενθουσιασμό. Το σίγουρο πάντως, είναι ότι μίλαγε στην καρδιά χιλιάδων κακομοίρηδων που, αραχτοί στους καναπέδες, ρούφαγαν λαίμαργα από την τηλεόραση τη μεριδούλα της δόξας που τους αναλογούσε και χαμογελούσαν με καμάρι.

Όταν επιλέγεις να νιώθεις περήφανος για το προσωπικό επίτευγμα κάποιου άλλου, στο οποίο δεν είχες καμία συμβολή, αυτομάτως επιλέγεις και να έχεις ευθύνη για τις όποιες μαλακίες του. Έτσι, αυτοί που πανηγύριζαν το μετάλλιο της Χαλκιά πριν τέσσερα χρόνια, σήμερα ντρέπονται και νιώθουν πως τους εξέθεσε, αυτούς και τη χώρα. Δυστυχώς, ντρέπονται για το λάθος λόγο. Σε σύγκριση με το ίδιο το γεγονός της αποκάλυψης του εκάστοτε ντοπαρισμένου, είναι πολύ μεγαλύτερη ντροπή η ελληνική ανάγκη της ηρωοποίησης ανθρώπων που είναι φως φανάρι πως ντοπάρονται. Γιατί ήταν φως φανάρι. Όλοι λοιπόν όσοι χθες πανηγύριζατε με τη Χαλκιά και σήμερα "σοκάρεστε" υποκριτικά με το ξεμπρόστιασμα της φταίτε τουλάχιστον το ίδιο με αυτή. Μη γελιέστε - και οι Χαλκιάδες και οι Θάνου και οι Κεντέρηδες είναι δικά σας δημιουργήματα.

Υπήρχε λόγος να "πηγαίνω" το Χριστόδουλο, εκτός από το ότι με "πήγαινε" αυτός;

Έχω μείνει άναυδος με το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι με νοημοσύνη κατά πολύ άνω του μετρίου και κατά βάση καλές (τουλάχιστον σύμφωνα με τη δική μου ηθική) προθέσεις για τον κόσμο, οι οποίοι είναι οπαδοί του Χριστόδουλου! Αυτή την καταπληκτική ανακάλυψη την έκανα πρόσφατα μιλώντας με ένα τέτοιο άνθρωπο, όταν με ξάφνιασε με τη φράση: "εγώ πάντως τον πήγαινα το Χριστόδουλο."

Μάλιστα...

Εκείνη η συζήτηση οδηγήθηκε σχεδόν αμέσως στο αστείο ζήτημα των ταυτοτήτων, οπότε δεν με διαφώτισε για τους λόγους για τους οποίους μπορεί κάποιος να είναι έξυπνος, καλός και να "πηγαίνει" το Χριστόδουλο ταυτόχρονα (όταν κάποιος είναι καλός και χαζός ή κακός και έξυπνος μπορώ να σκεφτώ πολλούς). Ούτε κατοπινές συζητήσεις με βοήθησαν ιδιαίτερα, αν και έμαθα αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα από αυτές, όπως για παράδειγμα πως μερίδα Ελλήνων χριστιανών κατηγορούν τον προκάτοχο (Σεραφείμ) και το διάδοχο (Ιερώνυμο) του Χριστόδουλου για οικονομικές ατασθαλίες. Το "ψωμί" που έβγαλα όμως, είναι ότι ο Χριστόδουλος:

1) Έφερε τη νεολαία πιο κοντά στην Εκκλησία.

2) Δώρισε την περιουσία του και πέθανε απένταρος.

Προσπαθώ να σκεφτώ με ποιο τρόπο έφερε ο Χριστόδουλος τη νεολαία κοντά στην Εκκλησία και το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό είναι εκείνες οι δηλώσεις που καλούσαν τους νέους να προσέλθουν στην εκκλησία με την εμφάνιση που έχουν επιλέξει για τον εαυτό τους (σκουλαρίκια κλπ). Ας δεχθώ πως με αυτή τη δήλωση διόρθωσε τη συμπεριφορά κάποιων ηλίθιων, γέρων παπάδων οι οποίοι έκραζαν αυτούς που έσκαγαν στην εκκλησία με σκουλαρίκι. Αν κάποιος δηλαδή πήγαινε στην εκκλησία με περιβολή σεμνότερη από ότι θα ήθελε, ε, αυτουνού τη ζωή την έκανε ο Χριστόδουλος πιο εύκολη. Από την άλλη όμως, δυσκολεύομαι να φανταστώ κάποιον που να ήθελε να έρθει κοντά στην εκκλησία και να τον εμπόδιζε η αγάπη για το σκουλαρίκι του. Και, κατα συνέπεια, δυσκολεύομαι να φανταστώ κάποιον που, ενώ βρισκόταν μακριά από την εκκλησία, ήρθε κοντά όταν η εκκλησία του επέτρεψε να το φοράει. Απλώς, όσοι ήταν ήδη κοντά άρχισαν ίσως να νιώθουν πιο άνετα στους κόλπους της. Η ιδέα του ιδεολόγου "σκουλαρικά" που είναι πρωτίστως σκουλαρικάς και δευτερευόντως θα ήθελε να είναι και χριστιανός αλλά δεν τον άφηνε μια τόσο επιφανειακή έκφραση του εκκλησιαστικού αναχρονισμού μου φαίνεται κάπως απλοϊκή και αφελής. Λίγο σαν να βγαίνει από το μυαλό κάποιου που δεν είχε ποτέ πάρε δώσε με σκουλαρικάδες. Της γιαγιάς μου ας πούμε. Δηλαδή τί; Καταπίεζε ως τότε ο άνθρωπος το θρησκευτικό του συναίσθημα για χάρην του σκουλαρικιού και απελευθερώθηκε, αναγαλλιάζοντας με το άνοιγμα του Χριστόδουλου στη νεολαία; Χλωμό.

Όσο για το δέυτερο, ακόμα και αν είναι αλήθεια, ο καθένας μπορεί να καταλάβει πόσο κούφια είναι μια δωρεά όταν προέρχεται από έναν άνθρωπο που έχει εξασφαλίσει την ισόβια πολυτέλεια διά της χρήσεως (αντί δια της κατοχής) των αγαθών. Προκαλεί τη νοημοσύνη κάθε λογικού ανθρώπου να χρησιμοποιείται μια τέτοια δωρεά ως απόδειξη της φιλανθρωπίας του δωρητή.

Δεν καταλήγω πουθενά λοιπόν. Αντίθετα, μπορώ να σκεφτώ πάρα πολλούς λόγους για τους οποίους ο Χριστόδουλος πρέπει να είναι αντιπαθής στους καλούς και έξυπνους ανθρώπους. Για παράδειγμα, είναι αδιαφιλονίκητο γεγονός ότι η εκκλησιαστική καριέρα του θεμελιώθηκε κατά τη διάρκεια της Χούντας και ότι ήταν και αυτός ένας από τους συμπαθούντες. Ο τύπος ορίστηκε γραμματέας της Ιεράς Συνόδου το 67. Υπάρχουν φωτογραφίες που αποδεικνύουν ότι ήταν παρών στην ορκωμοσία της χουντικής κυβέρνησης. Ήταν σύμβουλος του τότε αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου, γνωστού υποστηρικτή του καθεστώτος (ότι ο τελευταίος ήταν υποστηρικτής προκύπτει από τις δημόσιες δηλώσεις του). Το 2003 έστειλε συγχαρητήρια επιστολή στον Παττακό, όπου τον αποκαλεί "εκφραστή ξεχωριστών προσόντων και αρετών". Δεν ήταν λοιπόν απλώς ένας από αυτούς τους κληρικούς που σιωπούσαν, ενώ είχαν την υποχρέωση ως χριστιανοί πατέρες και καθοδηγητές του σώματος των πιστών να καταδικάσουν τις φυλακίσεις και τους απάνθρωπους βασανισμούς και να βάλουν τον κόσμο στο πλευρό των κατατρεγμένων συνανθρώπων. Ήταν ένας από τους χειροκροτητές, ένας από αυτούς που ακόμα και τριάντα χρόνια μετά την κατάρρευση της χούντας, δεν σταμάτησαν να την εξυμνούν και να επικροτούν τα εγκλήματά της. Άρα ένας αμετανόητος συνυπεύθυνος. Και επειδή μόνο χαζός δεν ήταν, πάει να πει πως δεν υπάρχει άλλη δικαιολογία - ο Χριστόδουλος ήταν ένας πραγματικά κακός, βάναυσος άνθρωπος. Και άρα ένας κακός χριστιανός. Και αν εμείς οι μη χριστιανοί έχουμε τόσο καλούς λόγους να μην τον πηγαίνουμε, οι χριστιανοί έχουν έναν λόγο παραπάνω. Ότι όταν ακόμα παιζόταν το πράγμα για μας, όχι απλώς δεν μας έφερε πιο κοντά στην εκκλησία, αλλά μας έκανε να την βλέπουμε σαν ένα σιχαμερό απομεινάρι του ακραίου συντηρητισμού, που τόσα δεινά έφερε στην πατρίδα μας τον προηγούμενο αιώνα. Αυτό έκανε ο Χριστόδουλος: Τους ήδη δικούς πιο δικούς κι όλους τους άλλους πιο ξένους.

Το μίσος ως κίνητρο;

Η ώρα είναι 14:03. Στις 14:30 αρχίζει το μηνιαίο meeting του group του πανεπιστημίου Ζυρίχης, στη γλυκιά αγκάλη του οποίου κάνω το διδακτορικό μου (υποτίθεται). Και όπως πάντα αυτή τη δύσκολη μέρα του μήνα, νιώθω τον ορισμό της δυσφορίας, σκεπτόμενος πως θα αντικρύσω τη σπαστική σκατόφατσα του επιβλέποντος καθηγητή μου.

Είναι ένα συναίσθημα τόσο δυνατό που με βάζει σε σκέψεις. Από την αρχή της χρονιάς, οπότε και αποδέχθηκα ότι το διδακτορικό μου θα είναι ένα διδακτορικό λίγο-πολύ της πλάκας από επιστημονικής άποψης, έχω ξεμείνει από κίνητρο. Σε αυτό ήρθε να προστεθεί η εκμετάλλευση μου από το αφεντικό μου, ο οποίος με εκβίασε αναγκάζοντας με να κάνω τον άμισθο φροντιστή των προπτυχιακών φοιτητών στη Ζυρίχη. Ως αποτέλεσμα σκυλοβαριέμαι να γράψω τη μαλακία που υποτίθεται πως θα με κάνει διδάκτορα (τρομάρα μου) και κάθε σχετική δουλειά λίγων ωρών μου παίρνει μέρες ή αναβάλλεται επ αόριστον. Αυτό λοιπόν που σκέφτομαι είναι πως μάλλον θα έπρεπε να προσπαθήσω να χρησιμοποιήσω αυτή την τρομερή δυσφορία που μου προκαλεί η σκέψη του να υποστώ άλλο ένα group meeting, του να δω ξανά αυτό το μισητό πρόσωπο και να ακούσω ξανά αυτή τη μισητή φωνή, για να αντλήσω κίνητρο να εντατικοποιήσω την προσπάθεια.

Αν ας πούμε έγραφα ένα κείμενο που να εξιστορεί τα βάσανα μου και το έλεγα κάθε πρωί, αντί προσευχής; Αν έκανα μια άσκηση μίσους και προσπαθούσα κάθε λεπτό της μέρας να σκέφτομαι πόσο θα ήθελα να πάρω το αίμα μου πίσω από τον άνθρωπο που κατάντησε το διδακτορικό μου μια μαλακία; Θα βοηθούσε άραγε αυτό; Ή θα έκανε τα πράγματα ακόμα χειρότερα για μένα να είμαι τσαντισμένος όλη την ημέρα;

Λες να το δοκιμάσω για καμιά βδομάδα να δω πως διάολο θα πάει; Έτσι κι αλλιώς, δεν έχω και πολλά να χάσω...

Το φαινόμενο της αποχτήνωσης easyJet

(cross-posting από το stupidchainmails.blogspot.com, μια και εκείνο θα χρησιμοποιείται στο εξής μόνο για ηλίθια chain mails. Μεταφέρθηκαν και τα comments.)

Μέχρι πρότινος δεν έπαιρνα πτήσεις easyJet για εκτός θέματος λόγους. Τελευταία όμως έτυχε να πάρω και βρέθηκα αντιμέτωπος για πρώτη φορά με το φαινόμενο αποκτήνωσης (ή αποχτήνωσης όπως θα έλεγε ο Λασκαράτος και προτιμώ να λέω κι εγώ) easyJet. Το φαινόμενο αποχτήνωσης easyJet είναι αυτό που παρατηρείται στην πύλη κατά την επιβίβαση των πτήσεων της εν λόγω εταιρίας. Εξηγώ:

Με την πρόφαση της επιτάχυνσης της διαδικασίας (εγώ πολύ ασόβαρα υποστηρίζω ότι πρόκειται στην πραγματικότητα για ένα ακόμα κοινωνικό πείραμα των σκοτεινών δυνάμεων του Σιονισμού με παρότρυνση του Ηenry Kissinger - προσεχώς περισσότερα), η easyJet έχει σταματήσει να καθορίζει τη θέση των επιβατών στο αεροπλάνο από το check in και την έχει αντικαταστήσει με έναν αγώνα δρόμου. Εν ολίγοις, ανεβαίνεις στο αεροπλάνο πιο γρήγορα από όσους μπορείς να βάλεις πίσω σου και κάθεσαι σε όποια θέση προλάβεις. Με αυτόν τον τρόπο, η easyJet σταματάει να επιβραβεύει τον επιβάτη που, θέλοντας να κάνει τη ζωή του, τη ζωή των άλλων επιβατών και τη ζωή των εργαζομένων που θα τον εξυπηρετήσουν πιο εύκολη, φτάνει στο αεροδρόμιο μια ώρα αρχίτερα. Αντ' αυτού επιβραβεύει τον τραμπούκο με τη μεγαλύτερη ικανότητα να πλασάρεται πιο μπροστά από τους άλλους στις ουρές.

Το αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής είναι να σχηματίζεται μια ουρά απο επιβάτες μπροστά από την πύλη επιβίβασης ήδη μια ώρα πριν την ώρα αναχώρησης. Αυτή η ουρά είναι βέβαια εντελώς ακανόνιστη - ο ένας επιβάτης είναι δίπλα στον άλλον και δεν τηρείται καμια πραγματική σειρά προτεραιότητας επί της ουσίας. Αντιθέτως παίζεται το γνωστό σε όλους μας παιχνίδι: Ο κάθε χριστιανός καταφεύγει σε μια στρατηγική με την οποία ελπίζει να πηδήξει όσο το δυνατόν περισσότερους από τους πλησίον του. Αυτή άλλοτε περιλαμβάνει γλειώδη, παρακαλετά βλέματα με μισοκακόμοιρο ύφος, άλλοτε προσποίηση άγνοιας της ύπαρξης του άλλου, άλλοτε απροκάλυπτη απόπειρα να τον υποσκελίσει δια της κατάλληλης τοποθέτησης του σώματος. Βρισιές και μουρμουρίσματα ανάμεσα από τα δόντια, δολοφονικά βλέματα και κατάρες δίνουν και παίρνουν. Στη δε περίπτωση που η μετάβαση των επιβατών στο αεροπλάνο δεν γίνεται με φυσούνα αλλα με λεωφορείο, πολλοί κατά την έξοδο χάνουν κάθε υπόλειμμα αξιοπρέπειας και τρέχουν με αγωνία να φτάσουν πρώτοι στη σκάλα. Και αυτό είναι το φαινόμενο αποχτήνωσης easyJet.

Παρεμπιπτόντως, κατά τη διαδικασία της κράτησης έχεις την "ευκαιρία" να επιλέξεις να πληρώσεις παραπάνω προκειμένου να ενταχθείς στο group A, δηλαδή τους προνομιούχους που με τον παρά τους φροντίζουν να μην χρειάζεται να παίξουν μπουνιές για μια θέση στο παράθυρο μια και επιβιβάζονται πρώτοι. Διευκρινίζεται ότι το φαινόμενο της αποκτήνωσης easyJet δεν αφορά αυτή την προνομιούχο κάστα. Αφορά μόνο την πλέμπα, το πλήθος αυτών που τσιγκουνεύονται (ή δεν έχουν) τα λεφτά να μπουν στο group A, αλλά δεν είναι το ίδιο φειδωλοί όταν πρόκειται για το ξόδεμα της αξιοπρέπειας τους, οπότε δέχονται ευχαρίστως να συμμετάσχουν στο "πατείς με, πατώ σε" του group B.

Μια επιβίβαση easyJet είναι λοιπόν παράλληλα και μια διαδικασία κατηγοριοποίησης των επιβατών ανάλογα με τη συμπεριφορά που επιδεικνύουν. Υπάρχουν αυτοί οι οποίοι αγόραζουν την αξιοπρέπεια τους με λεφτά (είπε κανείς πως δεν γίνεται;), το group A. Μετά είναι αυτοί οι οποίοι θα σεβαστούν τον εαυτό τους με ενδεχόμενο τίμημα να πάνε στον προορισμό τους καθισμένοι σε μια λίγο πιο άβολη θέση, το group B1 ας πούμε. Και τέλος υπάρχουν και αυτοί οι οποίοι ξεπουλάνε την αξιοπρέπεια τους για μια θέση της αρεσκείας τους, στήνονται μια ώρα πριν στην ουρά και πλακώνονται να ανέβουν πρώτοι, το πλειοψηφικό group B2. Για αυτό το τελευταίο group έχω να πω οτί εκτός από αναξιοπρεπείς είναι και ηλίθιοι. Αφ' ενός διότι δυο-τρεις ώρες σε μια μη ιδανική θέση αεροπλάνου είναι οπωσδήποτε προτιμότερες από μια ώρα ορθοστασίας στην πύλη. Αφ' ετέρου διότι στην πράξη αποδεικνύεται πως όταν επιβιβάζεσαι τελευταίος στο λεωφορείο που σε μεταφέρει στο αεροπλάνο έχεις εξασφαλισμένη μια θέση κοντά στην πόρτα του και κατά συνέπεια τη γρήγορη έξοδο προς τη σκάλα του αεροπλάνου. Αλλά αυτά είναι αρκετά δυσνόητα για το group B2.

Απευθύνω έκκληση στους έστω και στοιχειωδώς νοήμονες πελάτες της easyJet - είμαι ένας από εσάς, οπότε ξέρω ότι υπάρχετε: Αν είναι σημαντικό για σας να μήν κάθεστε στη μέση της τριάδας των θέσεων, τότε κινηθείτε προς το πίσω μέρος του αεροπλάνου. Οι ηλίθιοι του B2 ξέρουν πως η αποβίβαση είναι πολύ πιθανό να γίνει από μπροστά και βιάζονται να κατεβούν όσο και να ανεβούν γιατί δεν είναι σε θέση να σκεφτούν πως έτσι κι αλλιώς θα περιμένουν για την παραλαβή των αποσκευών. Για αυτό το λόγο, οι δυο τρεις τελευταίες σειρές καθισμάτων είναι συνήθως άδειες. Εκμεταλλευτείτε το λοιπόν και μην αφήνετε την easyJet να σας υποβιβάζει σε ζώα.